Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

Το Τέμενος της Μιχριμάχ στο Edirnekapı

Το τέμενος της Σουλτάνας Μιχριμάχ, είναι ένα Οθωμανικό τέμενος το οποίο κατασκευάστηκε από τον Μιμάρ Σινάν, ο σημαντικότερος αρχιτέκτονας της εποχής του Σουλεϊμάν και κατά πολλούς ο σημαντικότερος όλων των εποχών. 

Ποια είναι η Μιχριμάχ

 Η Μιχριμάχ, ήταν η μοναχοκόρη του Σουλτάνου Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή και της Σουλτάνας Χουρρέμ. Σε ηλικία 17 χρονών, παντρεύτηκε τον Ρουστέμ Πασά, Μεγάλο Βεζίρη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και δεξί χέρι της Χουρρέμ, της οποίας επιλογή ήταν ο Ρουστέμ. Ωστόσο η καρδιά της Χουρρέμ ανήκε σε άλλον, τον Μιμάρ Σινάν. Ο Σινάν, με τη  σειρά του αγαπούσε πολύ της Μιχριμάχ και ενώ ήταν στις οικοδομές στη Προύσα, αποφάσισε να επιστρέψει στην Πόλη και να ζητήσει σε γάμο της Μιχριμάχ από τον πατέρα του, ο οποίος ον εκτιμούσε ιδιαίτερα εξαιτίας και των ικανοτήτων του αλλά και της ιδιαίτερης συμβολής του στη μάχη της Ουγγαρίας.

Ο Σουλεϊμάν, όμως αφού σκέφτηκε της πρόταση του Σινάν, επηρεαζόμενος από την Χουρρέμ αποφάσισε να την παντρέψει με τον Ρουστέμ. Κάτι το οποίο επηρέασε αρκετά τον Σινάν, ο οποίος από τότε ασχολήθηκε μόνο με την τέχνη του και ιδιαίτερα με την κατασκευή του τεμένους στο Ουσκουντάρ, το οποίο του είχε αναθέσει η ίδια η Μιχριμάχ (αφορμή για την γνωριμία τους ).
Αντίθετα η Μιχριμάχ ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική, ενθάρρυνε τον πατέρα της για να συνεχίσει τις εκστρατείες του και ιδιαίτερα αυτή της Μάλτας και ξεκίνησε να ταξιδεύει μαζί του. Ανέθεσε στον Σινάν τη κατασκευή ενός τεμένους για την ίδια. Μεά το θάνατο του Σουλεϊμάν, η Μιχριμάχ έγινε Βαλιντέ Σουλτάνα του μικρότερου αδελφού της Σελίμ, τον οποίο είχε ενισχύσει ιδιαίτερα στην προσπάθεια του να επικρατήσει απέναντι στα άλλα αδέρφια της.

Τα χαρακτηριστικά του τεμένους

Διάλεξε πρώτα μια έρημη περιοχή για να καταλάβει η αγαπημένη του τη μοναξιά που νιώθει στην απουσία της. Οι διαστάσεις του τεμένους που κατασκεύασε ήταν μικρές για να θυμίσουν τον ευγενικό χαρακτήρα της Μιχριμάχ. Οι καμπύλες από τις καμάρες και στις άκρες των μιναρέδων θύμιζαν τις μπούκλες των μαλλιών της Μιχριμάχ. Η απλή αλλά σεμνή ομορφιά του ναού συμβόλιζε την κομψότητα της σουλτάνας.

Ο Σινάν τοποθέτησε τόσα πολλά παράθυρα στον θόλο που κανείς αρχιτέκτονας δεν είχε καταφέρει μέχρι εκείνη την εποχή. Θέλησε ο χώρος να αγκαλιάσει τη Μιχριμάχ με μια διάφανη και φωτεινή όψη. Ο Αρχιτέκτονας Σινάν είχε φτιάξει το τέμενος με ένα μιναρέ αντίθετα με τα τεμένη με δυο μιναρέδες που είχαν κατασκευαστεί πρωτύτερα στα ονόματα των γυναικών της δυναστείας για δείξει ότι και οι δυο τους νιώθουν μοναξιά.





Ο Μιμάρ Σινάν με τα δυο αξέχαστα έργα που κατασκεύασε για την αγαπημένη του που άκουγε το όνομα Mihr ü Mah, δηλαδή ήλιος και σελήνη, θέλησε να αφήσει ένα αιώνιο σημάδι του έρωτα του. Αλλά στα έργα αυτά υπήρχε ένα μυστικό που ανακαλύφθηκε μετά από πολλά χρόνια. Μόνο μια ημέρα το χρόνο και συγκεκριμένα στα γενέθλια της Μιχριμάχ όταν δύει ο ήλιος πίσω από το τέμενος Μιχριμαχ στο Edirnekapı ανατέλλει η Σελήνη ανάμεσα από τους μιναρέδες του τεμένους της Σουλτάνας Μιχριμάχ στο Üsküdar. Υπενθυμίζοντας με τον ωραιότερο τρόπο το όνομα της πριγκίπισσας.










Tünel, the 2nd underground railway in the world

The Tünel (English: Tunnel ) is a short underground railway line in Istanbul, Turkey. It is an underground funicular with two stations, connecting the quarters of Karaköy and Beyoğlu. Located at the northern shore of the Golden Horn, the underground railway tunnel goes uphill from close to sea level and is about 573 metres long.[1] Inaugurated on January 17, 1875, the Tünel is the second-oldest subterranean urban rail line in the World after the London Underground (1863), and the first subterranean urban rail line in continental Europe; though the first full subway line with multiple underground stations in continental Europe was Line 1 of the Budapest Metro (1896)


 In the XIX century, the districts of Galata and Péra were the most important trading areas of Constantinople. Galata, at the bottom, was where trading took pace, where the stock exchange and the customs stood. On the hill there was Péra, with its hotels, its embassies, its dwellings. To go from one district to the other, one had to go through very narrow and very sloping lanes, going up to 24 %, where circulation of vehicles was impossible.

To mitigate these difficulties of circulation and exchange, the French civil engineer Eugene-Henri Gavand have the idea, in 1867, to build an underground funicular tilted plan. 

In 1869 it obtains, after thousand and one adventures, from the Sultan Abdülaziz, the Emperor Ottoman, the concession for the construction of the underground funicular. 

May 8, 1871, a limited company, with the English capital, "The Metropolitan Railway of Constantinople from Galata to Pera" is founded and the first work began on June 30, 1971. 

May 5, 1874, work ends. The "Tünel" is built. Energy necessary is produced by two steam machines of 150 CV. 

Tünel will be brought into normal service only after one year of testing transportation with cattle. 

In end, January 18, 1875 it is opened with the public!

 The Tünel consists of a single brick-lined tunnel measuring 554.8 metres (1,820 ft) long, 6.7 metres (22 ft) wide and 4.9 metres (16 ft) high. It has one station at either end. The lower station is named Karaköy (located on the eastern end of Tersane Avenue at 41.0229°N 28.9749°ECoordinates: 41.0229°N 28.9749°E), and the upper station 
Tünel Meydanı - Tünel Square (located on the southern end of Istiklal Avenue at 41.0278°N 28.9719°E). The upper station stands 61.55 metres (201.9 ft) higher than the lower one. The slope of the tunnel varies along its length from 2 percent to 15 percent. It was originally built with two parallel lines,but now has a single track with a short duplex section in the middle, where two trains pass side by side.
 The parabolic profile met two aims: initially to immediately enter in underground, while reserving above the tunnel, greatest height of possible ground under the foundations of the houses; then to allow the down-train on the basis of Galata to start automatically by releasing the brakes, and without the help of the steam machine. Once the train moving, one gradually opens the vapor introduction to maintain the movement, which without that would not be long in stopping; because the train on the basis of charged Péra, can actuate the empty train of Galata, only over one length 390 m.

The line is with double track, and in straight line. At the top, and in the axis of each way, one placed a large grooved pulley 4,50 m in diameter. 

On each one of these large reels is rolled up a flat cable, whose end is fixed at the circumference of the pulley, and the other attached to the vehicle of the one of the tracks. These pulleys are fixed on the same shaft, the cable is held one while it is rolled up on the other. 

This use of reels placed in the axis of each way removes the return pulleys, necessary when the cable is rolled up several helical times around a drum. Instead of a round cable a flat cable was employed, which is placed more easily in the groove of the pulley, and the wear and tear of the cable caused by its rolling up is in particular decreased. On the other hand these turns of superimposed cables the ones with the others, offer a disadvantage: there is a very notable speed variation, due to the difference in diameter of the circumference which is held. By supposing a thickness of cable of 18 mm, a 600 m length; the maximum diameter is 6 meters, the minimum diameter is 4,70 meters for a mean velocity of 4 m per second, the minimum speed will be 3,56 m/s, and the maximum speed of 4,52 m/s, it is a significant variation [.. ] 

Each train is composed of two vehicles; ahead, a platform for the transport of the cars, the horses, the goods, and even of the travellers of 2nd class standing; behind, a closed traveller car, being able to contain 90 people. 

The platform, when it is not there vehicles or goods can carry 60 people. 

A train can thus transport 150 people [.. ] When the two cars pass each other, the free interval between them, is only 0,20 cm. This reduction is without disadvantage, the travellers entering and outgoing of the cars by the side external with the way, and them cars offering door only on this face there, are closed completely on the other face. "

 In 1911, the concession is transferred to the Company "Dersaadet Mülhakatindan Galata ve Beyoglu Beyninde Tahtel' arz Demiryolu" (Company of underground railway between Galata and Beyoglu). 

March 1, 1939, the government nationalizes the Tünel and transmits it to the IETT (Establishment of public transport with electricity of Istanbul). 
 November 3, 1971, after 96 years of service, the first funicular with cabins made of wood, with two parallel tracks and driven by steam machines, gave way to the new funicular which is still in service currently...


Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

Spice Bazaar, Mısır Çarşısı, or Egyptian Bazaar

The spice Bazzar, in Istanbul, Turkey is one of the larges bazaars in the city. Located in Fatih, in the neighborhood of Eminonu, it is the second largest covered shopping complex after the Grand Bazaar.









Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

Τουρκία, η πατρίδα της τουλίπας

Οι τουλίπες ( η λέξη προέρχεται από την περσική lahle) ευδοκιμούσαν καταρχήν στις στέπες της Ασίας. Αν και το πρώτο πράγμα που θυμίζει είναι η Ολλανδία όπου σήμερα υπάρχει η μεγαλύτερη εμπορική καλλιέργεια τουλίπας, η καταγωγή τους και το όνομα τους συνδέεται με την Οθωμανική Αυτοκρατορία ή ακόμη περισσότερο με τα τουρμπάνια ( στα τούρκικα τουλμπέντ, μουσλίν, γάζα). Η τούρκικη λέξη γάζα, με την οποία τυλίγονται τα τουρμπάνια, μάλλον χρησιμοποιούνταν για το λουλούδι αυτό θυμίζει τουρμπάνι. 


  • Η τουλίπα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία
Οι αιώνες ακμής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ονομάζονται "αιώνες της τουλίπας" ( Lale Devri). Εκεί ξεκίνησε μια μεγάλη προσπάθεια καλλιέργειας και υβριδισμού και σύμφωνα με τα στοιχεία, η πρώτη "οθωμανική τουλίπα" δημιουργήθηκε την περίοδο του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς ( 1520-1566) και ονομάστηκε " Nur-I-Adın" ή "Φως του Παραδείσου"
Σύντομα η τουλίπα άρχισε να διαδραματίζει κύριο λόγο στα παρτέρια των ανακτόρων και διακοσμητικά μοτίβα με το σχήμα της, άρχισαν να εμφανίζονται παντού. Λέγεται ότι οι βοτανολόγοι της Πύλης κατόρθωσαν να δημιουργήσουν πάνω από 1000 διαφορετικά υβρίδια. Οι καλλιεργήσιμες ποικιλίες διαδόθηκαν και στην Περσία όπου έχουν αποδοθεί πολύ όμορφα ποιήματα και ρουμπαγιάτ.


Η εποχή όμως της μεγαλύτερης ακμής της καλλιέργειας της τουλίπας συνδέθηκε και με την εποχή της μεγαλύτερης ακμής της Αυτοκρατορίας, τοποθετείται στις αρχές του 18ου αι.
Η περίοδος που έμεινε γνωστή ως η "εποχή της Τουλίπας" . Την περίοδο αυτή έγινε μια προσπάθεια εξευρωπαισμού και προκλήθηκε ένα κύμα καταναλωτισμού όπου η τουλίπα και η καλλιέργεια μετατράπηκαν σε πραγματική μανία. Οι τιμές αγοραπωλησίας των βολβών από τις σπάνιες ποικιλίες είχαν ξεφύγει από κάθε έλεγχο.

Το ισόποσο των 80.000 δολαρίων σε οθωμανικό  χρυσό είχε διατεθεί για την αγορά ενός και μόνο βολβού, σύμφωνα με τα αρχεία.

Το 1725 με παρέμβαση του σουλτάνου, έγινε μια προσπάθεια συγκράτησης της αγοράς, κυκλοφόρησε ένα βιβλίο, το Lale Mecmuasi που απεικόνιζε 49 από τις ποικιλίες επιλογής. Θεσπίστηκα 20 επίσημα κριτήρια τα οποία θα έπρεπε να διαθέτει ένα τέλειο δείγμα φυτού και διαμορφώθηκε κατάλογος με βάση τον οποίον αναπροσαρμόζονταν οι τιμές για τις αγοραπωλησίες της τουλίπας. Μετά από αυτό, η μέγιστη καταγεγραμμένη τιμή για βολβό ήταν της τάξης των 2400 δολαρίων.


Την ίδια περίοδο, η τουλίπα κυριαρχούσε σαν διακοσμητικό μοτίβο παντού, στους τοίχους, στα πλακάκια, στην αρχιτεκτονική, στα ενδύματα και αλλού.

Από τις αυλές των ανακτόρων την εποχή αυτή, είδαν τις τουλίπες οι Ολλανδοί διπλωμάτες και τους πρόσφερε ως δώρο βολβούς ο σουλτάνος. Από εκεί, ξεκίνησε η καλλιέργεια ους στη Ολλανδία.

Οι Οθωμανικές τουλίπες όμως δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που γνωρίζουμε εμείς σήμερα σαν τουλίπα (ολλανδικές ποικιλίες). Τα φυτά της εποχής ήταν μικρά και λεπτεπίλεπτα, με χαρακτηριστικά μυτερά πέταλα. Με τον καιρό και την παρακμή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, το ενδιαφέρον για τις τουλίπες ξεθώριασε, τόσο ώστε σήμερα να θεωρούνται χαμένες οι ποικιλίες που είχαν διαμορφωθεί τότε.

Από τα Ολλανδικά υβρίδια, αυτό  που θεωρείται σαν απόγονος των πρώτων βολβών που έφεραν μαζί τους οι Ολλανδοί διπλωμάτες είναι η Tulipa acuminata, ένα μάλλον ιδιαίτερο φυτό, με χαρακτηριστικό πορτοκαλί και κόκκινο χρώμα.

Οι τούρκοι βοτανολόγοι έκαναν και αυτοί προσπάθειες αναβίωσης του γενετικού υλικού των πρώτων εκείνων τουλιπών και πρόσφατα απέδωσαν πολύ όμορφα αποτελέσματα. 










Η τουλίπα στη Τουρκία

Από το 2005, στην Κωνσταντινούπολη λαμβάνει μέρος το παραδοσιακό πλέον Διεθνές φεστιβάλ Τουλίπας, το οποίο στέλνει το μήνυμα οτι οι ομορφότερες Τουλίπες ευδοκιμούν στην Τουρκία και όχι στην Ολλανδία

Το φεστιβάλ οργανώνεται από το δήμο Ίσταμπουλ Μετροπόλιταν, ο οποίος εγκάρδια υποστηρίζει την εκδήλωση αυτή που δίνει ιδιαίτερη γοητεία στην ήδη συναρπαστική πόλη που απλώνεται σε δύο ηπείρους. Ο Δήμαρχος της πόλης, Κάντιρ Τοπμπάς, περισσότερες φορές έχει τονίσει ότι το φεστιβάλ της τουλίπας προκάλεσε ριζική επανάσταση στην εμφάνιση της Κωνσταντινούπολης και θετικά άλλαξε σε πολύ μεγάλο βαθμό, όλο το τοπίο. Όχι μόνο προσελκύει περισσότερους επισκέπτες, αλλά και δίνει κίνητρα στους καλλιεργητές της τουλίπας όλης της ευρύτερης περιοχής της πόλης, όπως και μακρινότερων χωριών, οι οποίοι συμμετέχουν κάθε χρόνο στον κηπευτικό καλλωπισμό.













Πηγές
  • --http://www.valentine.gr/tulip-history_gr.php
  • --http://panagiotisandriopoulos.blogspot.com/2009/04/blog-post_2172.html
  • --http://eistinpolin.wordpress.com/
  • --http://www.phorum.gr/viewtopic.php?f=56&t=188758
  • --http://balkon3.com/gr/?p=877
  • --http://www.valentine.gr/tulip_symbol_gr.php

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2013

Η Μάχη στο Κοσσυφοπέδιο


Η Μάχη στο Κοσσυφοπέδιο (Σερβικά: Косовска битка, Бој на Косову και Τουρκικά: Kosova Meydan Savaşı) αποτέλεσε κρίσιμη αλλά και πολύνεκρη σύγκρουση των στρατευμάτων της επεκτεινόμενης Οθωμανικής αυτοκρατορίας και της Σερβίας του Μοράβα (όπως αποκαλείται την περίοδο 1373-1402 το ισχυρότερο βασίλειο ανάμεσα σε όσα συνέθεταν τη Σερβική Αυτοκρατορία (1346–1371) του Δουσάν). Η σύρραξη έλαβε χώρα στις 15 Ιουνίου του 1389.


Τους Οθωμανούς οδήγησε επικεφαλής στη μάχη ο Σουλτάνος Μουράτ Α΄, συνοδευόμενος από τους γιους του Βαγιαζήτ και Γιακούμπ. Ο αντίπαλος στρατός υπό τον πρίγκηπα Λάζαρο Χρεμπελιάνοβιτς βασιζόταν στις στρατιωτικές δυνάμεις του τελευταίου, σε άγημα που διηύθυνε ο Σέρβος ευγενής Βουκ Μπράνκοβιτς και ένα άλλο άγημα υπό τον Βόσνιο Βλάτκο Βούκοβιτς, το οποίο έστειλε ο βασιλιάς της Βοσνίας Τβέρτκο. Τη δεδομένη χρονική στιγμή ο Λάζαρος ήταν ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης ανάμεσα στους κυβερνήτες των σλαβικών κρατιδίων, ενώ ο Βουκ Μπράνκοβιτς κατείχε την περιοχή του Κοσσυφοπεδίου (και άλλες περιοχές), αναγνωρίζοντας τον πεθερό του, Λάζαρο, κύριό του. Η μάχη εκτυλίχθηκε στο «πεδίο του κότσυφα», περιοχή που εντοπίζεται μόλις 5 χιλ. από τη σύγχρονη Πρίστινα.

Είναι δυσεύρετες οι αξιόπιστες ιστορικές πηγές που αφορούν το συγκεκριμένο γεγονός, αλλά μέσω της αντιπαραβολής με σύγχρονες πρίπου μάχες (λ.χ. Νικόπολη, Άγκυρα) δύναται να έχουμε μια γενικά αποδεκτή εικόνα για τη μάχη[2]. Το έμψυχο δυναμικό των αντιμαχόμενων παρατάξεων σχεδόν εξ ολοκλήρου εξολοθρεύτηκε. Ανάμεσα στους πολυάριθμους νεκρούς κείτονταν οι επικεφαλής των στρατιών, ο σουλτάνος Μουράτ και ο πρίγκηπας Λάζαρος. Συνοπτικά, αν και οι Τούρκοι αφάνισαν το σερβικό στρατό, εντούτοις είχαν πάρα πολλούς νεκρούς και τραυματίες, ώστε επιβραδύνθηκε προσωρινά η προέλασή τους στη Βαλκανική. Βέβαια, οι Σέρβοι απώλεσαν τον κύριο όγκο του στρατού τους, με αποτέλεσμα να αδυνατούν να συνεχίσουν τον αμυντικό πόλεμο εναντίον των Οθωμανών Τούρκων, που, παρά την «πύρρειο» νίκη (αν θεωρήσουμε ότι η έκβαση της μάχης ήταν θεωρητικά - κι όχι αριθμητικά - λιγότερο καταστροφική για αυτούς), διέθεταν επιπρόσθετα στρατεύματα στην Ανατολή. Συνεπώς, όσοι Σλάβοι ηγεμόνες δεν ήταν ήδη υποτελείς στους Οθωμανούς υποτάχθηκαν μέσα στην επόμενη δεκαπενταετία.













Για την ιστορία, την παράδοση και την εθνική ταυτότητα της Σερβίας η Μάχη στο Κοσσυφοπέδιο απέβη ιδιαίτερης σημασίας[3].

Ιστορικό πλαίσιο

Ο Μέγας Στέφανος Ούρος Δ΄ Δουσάν της Σερβίας (βασιλεία: 1331-1355) πέθανε και κληροδότησε τη Σερβική Αυτοκρατορία στο διάδοχό του, Στέφανο Ε΄ τον Ανίσχυρο) (βασιλεία: 1355-1371), ο οποίος ευθύνεται για την εξασθένιση της κεντρικής εξουσίας και την ανάδυση ανεξάρτητων πριγκηπάτων στην επικράτεια, μια περίοδος γνωστή υπό τον όρο «πτώση της Σερβικής Αυτοκρατορίας». Μετά το θάνατο (1371) του άτεκνου αυτοκράτορα και το ξεκλήρισμα των ευγενών της Σερβίας στη μάχη του Ορμενίου (ή Μάχη του ποταμού Μάριτσα), ο ηγεμόνας της Σερβίας του Μοράβα Λάζαρος ξεκίνησε διπλωματικές και στρατιωτικές ετοιμασίες για τη διαφαινόμενη οθωμανική απειλή, την οποία αντελήφθη.
 Προετοιμασίες
 Μετακίνηση των στρατευμάτων

Ύστερα από τις ήττες του οθωμανικού στρατού σε Πλότσνικ (1387) και Μπιλέτσα (1388), ο Μουράτ, ήδη σουλτάνος από το 1361, μετακίνησε τα στρατεύματά του από τη Φιλιππούπολη, όπου ξεχειμώνιαζε, στο Ιχτιμάν (πόλη στη δυτική Βουλγαρία, περ. 48 χμ. από τη Σόφια). Από εκεί, ο στρατός ταξίδεψε ως το Βελμπάζντ (σήμ. Κιουστεντίλ) και το Κράτοβο (η ομώνυμη σύγχρονη πόλη της ΠΓΔΜ). Παρόλο που ο δρόμος μέσω Σόφιας και της κοιλάδας του Νισάβα ήταν συντομότερος, ο διαδρομή που επέλεξε ο οθωμανικός στρατός οδηγούσε στο Κοσσυφοπέδιο, υψηλής σημασίας σταυροδρόμι των Βαλκανίων. Έτσι, ο Μουράτ θα βρισκόταν σε θέση να επιτεθεί είτε στα εδάφη του Βουκ Μπράνκοβιτς είτε στην περιοχή του Λάζαρου της Σερβίας. Ο στρατός του Μουράτ προήλασε όπως σχεδίαζε, περνώντας από το Κουμάνοβο, το Πρέσοβο, το Γκνιλάνε και τέλος έφτασε στην Πρίστινα στις 14 Ιουνίου.
 Παραπομπές

 ↑ βλ. Jean W. Sedlar, East Central Europe in the Middle Ages, 1000-1500, σελ. 244
 ↑ Kosovska Bitka, σελ. 659
 ↑ G. Duijzings, Religion and the Politics of Identity in Kosovo (Λονδίνο: Χαρστ, 2000)

Εξωτερικές συνδέσεις
 Wikipedia-logo.png Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Battle of Kosovo της Αγγλόγλωσσης Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 3.0. (ιστορικό/συντάκτες).