Σε τέσσερεις ποιητές οφείλεται η ανανέωση της τουρκικής ποίησης, που ακολούθησε την πτώση του Σουλτάνου και την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας: στον μεγάλο Nazim Hikmet, στον Melih Cevdet Anday, στον Oktay Rifat και στον Orhan Veli. Ο Hikmet κινήθηκε κάπως ξεχωριστά από τους άλλους. Ήταν κομμουνιστής και πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του στις φυλακές. Τα ποιήματά του κατά καιρούς απαγορεύονταν, τουλάχιστον μέχρι το 1966. Ο Hikmet εμφανίστηκε στη δεκαετία του 1920 σαν ένα μείγμα μοντερνισμού (όπως τον εννοούσε ο Vladimir Mayakovsky) και λαϊκής τουρκικής ποίησης. Γρήγορα πέτυχε να δημιουργήσει ένα ύφος διαυγές και πληθωρικό, το οποίο κατέστρεψε τις κλασικές Οθωμανικές μορφές. Το λυρικό προσωπικό στοιχείο συνεργάστηκε αρμονικά με το πολιτικό στους ισορροπημένους στίχους του. Όταν οι Veli, Anday και Rifat άρχισαν να γράφουν, ο Nazim Hikmet ήταν ήδη ολοκληρωμένος ποιητής. Αλλά η δουλειά του πάνω στη γλώσσα δεν υπήρξε τόσο συστηματική, όσο η δουλειά του πάνω στη δομή του ποιήματος. Συχνά, χρησιμοποιεί χωρίς κάποια διάκριση την γλώσσα του λαού πλάι στην γλώσσα των ανωτέρων μορφωμένων τάξεων. Το χαρακτηριστικό αυτό έρχεται σε μεγάλη σύγκρουση με τις επαναστατικές ιδέες του. Αντίθετα, ο Veli ξεκαθάρισε αμέσως τη θέση του. Προσανατολίστηκε στο γλωσσικό περιβάλλον, ξεπερνώντας τη μεσοαστική καταγωγή του και γράφοντας στην γλώσσα των δρόμων. Η ποίησή του γέμισε με λαϊκές εκφράσεις στις οποίες οφείλεται εν μέρει το γεγονός πως διαβάζεται άνετα ακόμα και σήμερα. Οπωσδήποτε μια τέτοια τακτική δεν είναι χωρίς προδρόμους, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει ο ποιητής και Σούφι Yunus Emre.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου