Παρουσίαση Βιβλίου. ΚΡΗΤΗ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΟΚΡΗΤΙΚΟΙ: Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

Το βιβλίο παρουσιάστηκε χθες στο Γενικό Προξενείο της Ελλάδας στην Κωνσταντινούπολη.

Το βιβλίο "Belleklerdeki Güzellik Girit" (Κρήτη: Η Ομορφιά στις Αναμνήσεις) μεταφράστηκε στα ελληνικά με τον τίτλο «Κρήτη και Τουρκοκρητικοί: Η Ομορφία της Μνήμης».

Το βιβλίο περιέχει κρητικές μαντινάδες που πέρασαν από γενιά σε γενιά.

Οι μαντινάδες αποτελούν ένα σημαντικό κομμάτι της πολιτιστικής ζωής των Κρητικών οι οποίοι διατυπώνουν τα συναισθήματα τους με ποιητικό τρόπο.

Έγινε ένα ακόμα βήμα στο έργο «Κρητικές Μαντινάδες: Η Ομορφιά των Αναμνήσεων» του Ιδρύματος Ανταλλαγέντων Λωζάννης, το οποίο αποσκοπεί να μεταφέρει στις επόμενες γενιές αυτήν την πολιτιστική παράδοση που τείνει σιγά-σιγά να εξαφανιστεί. Το βιβλίο "Belleklerdeki Güzellik Girit" (Κρήτη: Η Ομορφιά στις Αναμνήσεις) μεταφράστηκε στα ελληνικά με τίτλο «Κρήτη και Τουρκοκρητικοί: Η Ομορφία της Μνήμης».

πηγή http://www.trt.net.tr/greek/

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΕΚΘΕΣΗΣ 2014 Από το TRT GREEK

Το TRT GREEK και η φωνή της Τουρκίας διοργανώνουν διαγωνισμό έκθεσης με θέμα «İstanbul: Δύο Ήπειροι, Μία Πόλη». Οι νικητές δεν θα μπορούσαν να πάρουν καλύτερο δώρο από αυτό μιας 5ημερης επίσκεψης στη Πόλη. 

Το κείμενο από το TRT GREEK

''

Η Φωνή της Τουρκίας σας δίνει την δυνατότητα να κερδίσετε ένα πενταήμερο διακοπών στην Τουρκία

Τι θα λέγατε να επισκεφθείτε την İstanbul;
Δεν θα θέλατε να δείτε αυτή την υπέροχη πόλη που ενώνει δυο ηπείρους, όπου σμίγει η τέχνη με την ιστορία και που αποτελεί λίκνο των πολιτισμών; 
Εάν συμφωνείτε, σας προσκαλούμε να λάβετε μέρος στον διαγωνισμό που διοργανώνει η Φωνή της Τουρκίας. 
Το ζητούμενο είναι να μας γράψετε μια έκθεση τουλάχιστον 200 και το πολύ 400 λέξεων και να δηλώσετε συμμετοχή. 
Το θέμα μας είναι: «İstanbul: Δύο Ήπειροι, Μία Πόλη».
Οι τυχεροί του διαγωνισμού θα κερδίσουν ένα πενταήμερο διακοπών στην Τουρκία.
Μπορείτε να μας στείλετε το κείμενο σας με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο στην διεύθυνση greek@trt.net.tr 
Τελική ημερομηνία συμμετοχής στον διαγωνισμό: 15 Ιουλίου 2014.
Λοιπόν, βιαστείτε!''

δείτε εδώ το άρθρο

Τούρκικη Λογοτεχνία. Η ανανέωση της τουρκικής ποίησης.

Σε τέσσερεις ποιητές οφείλεται η ανανέωση της τουρκικής ποίησης, που ακολούθησε την πτώση του Σουλτάνου και την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας: στον μεγάλο Nazim Hikmet, στον Melih Cevdet Anday, στον Oktay Rifat και στον Orhan Veli. Ο Hikmet κινήθηκε κάπως ξεχωριστά από τους άλλους. Ήταν κομμουνιστής και πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του στις φυλακές. Τα ποιήματά του κατά καιρούς απαγορεύονταν, τουλάχιστον μέχρι το 1966. Ο Hikmet εμφανίστηκε στη δεκαετία του 1920 σαν ένα μείγμα μοντερνισμού (όπως τον εννοούσε ο Vladimir Mayakovsky) και λαϊκής τουρκικής ποίησης. Γρήγορα πέτυχε να δημιουργήσει ένα ύφος διαυγές και πληθωρικό, το οποίο κατέστρεψε τις κλασικές Οθωμανικές μορφές. Το λυρικό προσωπικό στοιχείο συνεργάστηκε αρμονικά με το πολιτικό στους ισορροπημένους στίχους του. Όταν οι Veli, Anday και Rifat άρχισαν να γράφουν, ο Nazim Hikmet ήταν ήδη ολοκληρωμένος ποιητής. Αλλά η δουλειά του πάνω στη γλώσσα δεν υπήρξε τόσο συστηματική, όσο η δουλειά του πάνω στη δομή του ποιήματος. Συχνά, χρησιμοποιεί χωρίς κάποια διάκριση την γλώσσα του λαού πλάι στην γλώσσα των ανωτέρων μορφωμένων τάξεων. Το χαρακτηριστικό αυτό έρχεται σε μεγάλη σύγκρουση με τις επαναστατικές ιδέες του. Αντίθετα, ο Veli ξεκαθάρισε αμέσως τη θέση του. Προσανατολίστηκε στο γλωσσικό περιβάλλον, ξεπερνώντας τη μεσοαστική καταγωγή του και γράφοντας στην γλώσσα των δρόμων. Η ποίησή του γέμισε με λαϊκές εκφράσεις στις οποίες οφείλεται εν μέρει το γεγονός πως διαβάζεται άνετα ακόμα και σήμερα. Οπωσδήποτε μια τέτοια τακτική δεν είναι χωρίς προδρόμους, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει ο ποιητής και Σούφι Yunus Emre.

Τούρκικη Λογοτεχνία. Ορχάν Βελή

Ο Ορχάν Βελή Κανίκ (Orhan Veli Kanık), γεννήθηκε το 1914 στην Κωνσταντινούπολη. Ο πατέρας του, που ήταν διευθυντής της Προεδρικής Συμφωνικής Ορχήστρας, φρόντισε να του εξασφαλίσει  υψηλού επιπέδου κοσμική εκπαίδευση, αλλά ο ατίθασος Orhan εγκατέλειψε το Πανεπιστήμιο το1935. Εργάστηκε στην Ταχυδρομική Υπηρεσία της Άγκυρας, μέχρι την κήρυξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και την επιστράτευσή του. Μετά την αποστράτευσή του, στα 1945, εξασφάλισε θέση μεταφραστή στο Τουρκικό Υπουργείο Παιδείας, αλλά δεν μπόρεσε να εργαστεί περισσότερο από δύο χρόνια. Η ζωή των δρόμων τον τραβούσε σαν μαγνήτης και αποφάσισε να την ακολουθήσει.

 Πέθανε στην Κωνσταντινούπολη τον Νοέμβριο του 1950, από εγκεφαλική αιμορραγία, σε ηλικία μόλις 36 χρόνων. 

Θεωρείται ένας από τους τέσσερις ποιητές ( Nazim Hikmet, Melih Cevdet Anday,Oktay Rifat ,Orhan Veli)  οι οποίοι ανανέωσαν την τουρκική ποίηση , που ακολούθησε την πτώση του Σουλτάνου και την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.

Η σύντομη ζωή του, ο αλκοολισμός και οι θυελλώδεις έρωτές του, δημιούργησαν το μύθο ενός ρομαντικού ποιητή που κυνηγούσε τις ακραίες εμπειρίες, με στόχο την υπαρξιακή ανάταση. Υπήρξε όμως κάτι περισσότερο από έναν πρόωρα χαμένο «καταραμένο» ποιητή,  μια σημαντικότατη φυσιογνωμία της μοντέρνας τουρκικής ποίησης.

Τραγούδησε τη ζωή σε όλο το σκοτεινό μεγαλείο της και ο αναγνώστης μπορεί να εκπλαγεί κάποτε, αναρωτώμενος πώς μπορούσε ένας άνθρωπος ν’ αντέξει τόση σκληρότητα γυμνή και να την ντύσει με λόγια που ,όταν ξεπεράσει κανείς τον επιφανειακό μηδενισμό τους, σπαρταρούν από τρυφερότητα και θέληση για ζωή.

Η βάση της ποίησής του αποτελείται από καθημερινά στιγμιότυπα, αστεία, εκφράσεις του δρόμου κι έναν βαθύ, σχεδόν αθέατο λυρισμό. Τα ποιήματά του αιφνιδιάζουν με τα θέματά τους, αποφεύγοντας τις ισχυρές και ρητορικά περίπλοκες μεταφορές. Τα πιο επιτυχημένα από αυτά, ξαναδίνουν στην τουρκική γλώσσα τη ζωντάνια και την παραστατικότητα. Υπερασπίζεται μια ποίηση χωρίς εκτεταμένα στυλιστικά στοιχεία και επίθετα, και προτιμά ένα στυλ γραφής που είναι πιο κοντά στον  ελεύθερο στίχο. Διακρίνεται για τη μοναδική φωνή του και το συναισθηματικό βάθος που υποφώσκει στην φαινομενικά εύκολη φύση των στίχων του. 

Έχει εκτιμηθεί ως ποιητής τόσο από το ευρύ κοινό όσο και από τους ακαδημαϊκούς κύκλους.

Ποιήματα του.

ΠΑΝΕ ΤΑ ΝΙΑΤΑ ΜΟΥ
Που πήγε εκείνη η παλιά μελαγχολία
κι αυτό το μέσα κλάμα,
που τραγουδούσε χίμαιρες, πού πήγε;
Τώρα είμαι, απλά, ο θόρυβος που υπάρχω.
Σήμερα σε μια γιορτή, αύριο στο σινεμά,
κι αν βαρεθώ, στο καφενείο.
Κι αν βαρεθώ να βαρεθώ, στο πάρκο.
Εξωραΐζω τον έρωτά μου με ποιήματα.
Πηγαίνουμε εκδρομές:
μια συλλογή στα γόνατά μας
χορεύει σαν παιδί. Πού πήγε;
Πού πήγε εκείνη η παλιά μελαγχολία;

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ
Δεν ξέρουν τίποτε.
Όσοι δεν έζησαν μονάχοι,
δεν ξέρουν πως παγώνει η σιωπή,
πώς είναι ν’ ανοίγεις κουβέντα
ολομόναχος, να βγαίνεις
στον καθρέφτη αργά τη νύχτα,
διψασμένος για…ψυχές.
Δεν ξέρουν τίποτε.

ΑΠΛΑ
Αν τελειώσει αυτή η μάχη
και δεν ξαναπεινάσω
και δεν ξανακουραστώ
και δεν ξανακατουρήσω
και δεν ξανακοιμηθώ,
πείτε,
απλά:
«Μπαμ
και κάτω!»

ΠΟΙΗΜΑ ΑΣΤΡΑΦΤΕΡΟ
Ο ήλιος με ξύπνησε ένα πρωί
κι έγινα φύλλα και πουλιά.
Άστραφτα μεσ’ στην ανοιξιάτικη δροσιά.
Έγινα φύλλα και πουλιά.
Τα χέρια μου, τα πόδια μου
φτερούγιζαν, ανθοκοπούσαν.
Έγινα φύλλα και πουλιά.
Πουλιά
και φύλλα.

ΟΛΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ
Όλα δικά σας, φίλοι μου,
όλα δικά σας.
Η νύχτα και η μέρα,
ο ήλιος, το φεγγάρι,
τα φύλλα
στο φως του φεγγαριού,
οι πίκρες που είναι σαν τα φύλλα
και οι σκέψεις που σαλεύουν σαν τα φύλλα.
Όλης της γης το πράσινο κάτω απ’ τον ήλιο,
κίτρινο το φθινόπωρο – και τα γαρίφαλα επίσης.
Ένα χέρι που αγγίζει
το σώμα.
Η ζεστασιά,
η θαλπωρή,
να γέρνεις μαζί.
Δικοί σας οι χαιρετισμοί,
τα κατάρτια που χορεύουν στο λιμάνι,
τα ονόματα των ημερών
και των μηνών.
Δικές σας οι βαμμένες βάρκες,
τα πόδια του ταχυδρόμου,
τα χέρια του ο ράφτη.
Δικές σας οι σφαίρες που έπεσαν απ’ έξω,
τα νεκροταφεία,
οι τάφοι,
οι φυλακές, οι χειροπέδες, οι κρεμάλες…
Όλα δικά σας, φίλοι μου,
όλα δικά σας.

Η ΓΕΦΥΡΑ ΤΟΥ ΓΑΛΑΤΑ
Γέρνω στην κουπαστή
της γέφυρας και σας απολαμβάνω.
Άλλοι τραβάτε κουπί μουρμουρίζοντας,
κι άλλοι μαζεύετε όστρακα στις σημαδούρες.
Κάποιοι κρατάτε το τιμόνι στις μαούνες
και κάποιοι μαϊνάρετε τα παλαμάρια.
Μερικοί πετάτε σαν πουλιά - και ποιητές -
και μερικοί αχνοφέγγετε σαν ψάρια στο νερό.
Αυτοί λικνίζεστε σαν βάρκες κι εκείνοι σαν φελλοί.
Άλλοι είστε σύννεφα και άλλοι
ατμόπλοια που τρυπώνουν, με σβησμένες μηχανές,
κάτω απ’ τη γέφυρα, σαν κωλοπαίδια.
Κάποιοι φυσάτε και ξεφυσάτε σαν μπουρούδες
και κάποιοι απλώνεστε σαν την καπνιά.
Όμως όλοι ανεξαιρέτως, δίνετε τη μάχη της ζωής.
Μα, είμαι ο μόνος ηδονιστής ανάμεσά σας;
Δεν πειράζει. Κάποια μέρα
θα γράψω ένα ποίημα για σας,
θα πιάσω μερικά λεφτά
και θα κερδίσω επιτέλους το ψωμί μου.

ΤΟΠΙΑ
Το φεγγάρι ξεπροβάλει από τη στέγη
του τελευταίου σπιτιού.
Ο δρόμος ξυπνάει και μουρμουρίζει νύχτα.
Έβαλε ψύχρα
κι από πέρα καταφτάνει
η θάλασσα αρωματισμένη…
Πάντως, στα τοπία τα καταφέρνω!

ΤΟΠΙΟ
Σπίτια, μάντρες, μαγαζιά.
Κάρβουνο.
Καζάνια.
Θάλασσα.
Βενζινάκατοι, ατμόπλοια, μαούνες.

Ο ΟΔΗΓΟΣ ΤΟΥ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟΥ
Κοιτάζει πάντα μπροστά.
Δεν καπνίζει.
Έχει χαθεί
από καιρό.

Τούρκικη Λογοτεχνία. Νασρεντίν Χότζας μέρος 1ο...

Ένας από τους μεγαλύτερους εκπροσώπους της λογοτεχνίας των λαών της μέσης ανατολής, είναι ο Νασρεντίν Χότζα. Ο Νασρεντίν ήταν ένας δημοφιλής κεντρικός ήρωας μύθων, παροιμιών, ανεκδότων που κυκλοφορούσαν ευρύτατα σε όλες τις κοινωνικές τάξεις της Μέσης Ανατολής, συμπεριλαμβανόμενης και της Τουρκίας. 
...................................................................................................................
Σε μια συνάντηση ρώτησε κάποιος τον Νασρεντίν:
- Πόσων χρονών είσαι Χότζα;
- Πενήντα, απάντησε εκείνος.
- Το ίδιο μου είπες και πριν δυο χρόνια που συναντηθήκαμε και σε ξαναρώτησα.
- Ναι, είμαι πάντα σταθερός στις απόψεις μου.
...................................................................................................................
Ο Νασρεντίν είχε στήσει έναν πρόχειρο πάγκο με μια επιγραφή που έγραφε: «Δίνω απαντήσεις για 2 οποιεσδήποτε ερωτήσεις, μόνο για 100 ασημένια νομίσματα».
Ένας άντρας που ήθελε να κάνει ερωτήσεις, πήγε τότε στον πάγκο και του έδωσε τα 100 ασημένια νομίσματα, λέγοντας:
- 100 ασημένια νομίσματα, για 2 μόνο ερωτήσεις, είναι λίγο ακριβά, δεν νομίζεις;
Και η απάντηση του Νασρεντίν:
- Είναι. Η επόμενη ερώτηση παρακαλώ
.....................................................................................................................

Μια φορά ο Νασρεντίν ανέβηκε στον άμβωνα να διδάξει. Καθώς μιλούσε, ρωτάει:
- Ω πιστοί! Καταλαβαίνετε αυτά που σας λέω;
- Όχι! αποκρίθηκε ο κόσμος.
- Αφού δεν καταλαβαίνετε, τότε τι κάθομαι και μιλάω; απάντησε ο Νασρεντίν και κατέβηκε απ' τον άμβωνα.

Μια άλλη φορά που ανέβηκε στον άμβωνα, ενώ δίδασκε ξανάκανε την ίδια ερώτηση:
- Ω πιστοί! Καταλαβαίνετε αυτό που σας λέω;
- Ναι, απάντησαν αυτοί.
- Αφού το καταλαβαίνετε, είναι περιττό να σας το διδάξω, είπε κατεβαίνοντας και πάλι απ΄ τον άμβωνα.

Απόρησε τότε ο κόσμος και αποφασίζει όταν πάλι ανέβει ο Νασρεντίν στον άμβωνα και ρωτήσει, άλλοι θα απαντήσουν ότι το γνωρίζουν και άλλοι ότι δεν το γνώριζαν. Έτσι, όταν ο Νασρεντίν κάποια άλλη μέρα ανέβηκε και πάλι στον άμβωνα, έκανε την ίδια ερώτηση:
- Ω πιστοί! Καταλαβαίνετε αυτό που σας λέω;
Οι ακροατές απάντησαν άλλοι ότι γνώριζαν και άλλοι ότι δεν γνώριζαν. Ο Νασρεντίν τότε κατεβαίνει απ' τον άμβωνα και λέει:
- Αυτοί που το κατάλαβαν, ας διδάξουν εκείνους που το αγνοούν!

...............................................................................................................................

Ο Νασρεντίν έφερε στην αγορά τον γάιδαρό του και τον παρέδωσε στον κήρυκα. Ήρθε ένας αγοραστής και παρατηρεί τα δόντια του να καταλάβει την ηλικία του, αλλά ο γάιδαρος τον δάγκωσε. Ήρθε άλλος αγοραστής και σήκωσε την ουρά του. Αλλά και τούτον κλώτσησε. Τότε ο κήρυκας είπε στον Χότζα:
– Τούτον τον γάιδαρο κανείς δεν τον αγοράζει, διότι και εκείνον που περνά από εμπρός του τον δαγκώνει, και εκείνος που πηγαίνει από πίσω του τον κλωτσά.
- Και καλά έκανε, διότι εγώ δεν τον έφερα να τον πουλήσω, είπε ο Νασρεντίν, αλλά να μάθει ο κόσμος τι έχω τραβήξει απ΄ αυτόν έως τώρα!

---

Μία νύχτα ο Νασρεντίν είδε στον ύπνο του ότι του χάρισαν 9 γρόσια. Ενώ στον ύπνο του φιλονικεί και απαιτεί να συμπληρωθούν και γίνουν 10, ξύπνησε και βλέπει ότι δεν είχε τίποτα στα χέρια του. Αμέσως κλείνει τα μάτια του και απλώνει τα χέρια του λέγοντας:
- Δώσε μου και ας είναι εννέα γρόσια.