Mutlu Yıllar

Οι Άγιοι του Ισλάμ

Στο όνειρο του Οσμάν ( γεννάρχη της Οθωμανικής δυναστείας), ο Οσμάν διηγείτε το ονειρο του σε έναν άγιο άντρωπο. Ποιοί είναι όμως αυτοί οι Άγιοι άνθρωποι; και ποιοί είναι οι δεσμοί τους με την Οθωμανική αυτοκρατορία;

 

Οι Άγιοι αυτοί δεν είναι άλλοι από τους πολλύ γνωστούς σε όλους  μας Δερβίσηδες, οι οποίοι συναντουνται αρκετά στις παραμεθόριες περιοχές της εποχής του Οσμάν. Ο όρος αυτός χαρακτηρίζει τα μέη των μυστικιστικών Θρησκευτικών Αδελφοτήτων σε πολλές χώρες του μουσουλμανικού κλοσμου, ιδιαίτερα στην Περσία και στην Τουρκία.

Οι ρίζες της λέξης δερβίσης προέρχονται από τα περσικά ντερ ( =πόρτα) και βις (=κοίτασμα) και σημαίνει " ζητιάνος που πηγαίνει από πόρτα σε πόρτα ( στην Τουρκία και στη Περσία, δερβίσης σημαίνει και επαίτης μοναχός).

Το ασκητικό σύστημα των Δερβίσηδων διαφέρει από την μια αδελφότητα στην άλλη. Οι δερβίσηδες αποτελούν τους αντίστοιχους ιππότες της Μεσαιωνικής δύσης. Χωρίζονταν σε διάφορα μοναστικά τάγματα, τα μέλη τους ζούσαν στους τεκέδες.

Τα σημανικότερα τάγματα ήταν των Μπεκτασίδων, των Καλεντερήδων, των Χαλβετήδων, το τάγμα των Ριφάϊ και οι Μεβλεβήδες.

Οι δεσμοί των Οθωμανών με τα τάγματα των δερβίσηδων, φανερώνεται από το παλαιότερο σωζόμενο έγγραφο του Οθωμανικού κράτους, τη παραχώρηση στους δερβίσηδες εο 1324 από τον Ορχάν( δεύτερο Σουλτάνο) μια έκταση ανατολικά της Νίκαιας για την ίδρυση ενός λατρευτικού κέντρου.

Τα ασκητήρια των δερβίσηδων συμβόλιζαν τη λαϊκή πλευρά του Ισλάμ που άνθισε στη Μικρά Ασία, παράλληλα με το Σουνιτικό Ισλάμ των Σελτζούκων.

Οι Οθωμανοί Σουλτάνοι, διάδοχοι του Ορχάν (συνάντησε και ευλογήθηκε από τον Μπεκτάς στον τεκέ του), συνδέθηκαν όλοι με κάποιο τάγμα. Ένα από τα πιο γνωστά άγματα είναι αυτό των Μπεκτασί, μετο οποίο συνδέθηκαν αρκετοί Σουλτάνοι.

Το τάγμα των Μπεκτασί πήρε το όνομα του από τον ιδρυτή του, Σεγίτ Μουχαμέτ Μπεκτάς. Πρόκειται για σιιτικό τάγμα, οι οπαδοί του δέχονται ως διάδοχο του προφήτη Μωάμεθ, τον γαμπρό του Αλί.

 

 

ο ιδρυτής των Μπεκτασήδων, Σεγίτ Μουχάμετ Μπεκτάς

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Πολλόι Οθωμανοί Σουλτάνοι συνδέθηκαν με το τάγμα των Μπεκτασί ,το οπόίο είχε σχέσεις με το επίλεκτο αυτοκρατορικό στρατό των γενίτσαρων, το οποίο ουσιαστικά είχε αναλάβει πλήρως υπό την καθοδηγηση τους από το 1500 έως το 1826.  Στους στρατώνες των γενίτσαρων διέμενε μόνιμα ένας σεϊχης των Μπεκτασήδων.

Όταν ο Κεμάλ , δήλωσε ότι το νέο Τούρκικο Κράτος θα απαλλάγεί από το Οθωμανικό στοιχείο δεν γινόταν να μην ασχοληθεί και με τα τάγματατων Δερβίσηδων.

Αρχικά τα αντιμετώπισε ως οργανώσεις που προέρχονταν από το μεσαίωνα και με νόμο το 1925 αποφάσισε το κλείσμο όλων των τεκέδων και αναχωρητιρίων.

τις μυστικές τελετές, οι οποίες συναχίστηκαν παράνομα και μετά το κλείσιμο των τεκέδων, τις αντιμετώπισεο Κεμάλ ως τελετές μαγείας.

Πολλά τάγματα τελικά μεταφέρτηκαν στην Αλβανία, ενώ άλλα στην Αίγυπτο και στη Συρία.

 

 

 

Ποιός είναι ο Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα:

Ο Χαϊρεντίν γεννήθηκε στον Παλαιόκηπο Γέρας στην Λέσβο. Ο πατέρας του ήταν σπαχής ονόματι Γιακούπ και η μητέρα του ελληνίδα χριστιανή από τη Λέσβο, ονόματι Κατερίνα. Αρκετοί ιστορικοί θεωρούν πιθανό ότι και ο πατέρας του ήταν Έλληνας Γενίτσαρος και καταγόταν από τα Γιαννιτσά.

Ο Μπαρμπαρόσα θεωρείται ο κατεξοχήν οργανωτής του οθωμανικού στόλου, στον οποίο κατείχε τον βαθμό του ναυάρχου. Αργότερα έγινε σουλτάνος του Αλγερίου και τελικά Μπεϊλέρ Μπέης (Αρχιμπέης) του Αιγαίου, ένα από τα μεγαλύτερα οθωμανικά αξιώματα. Κατά τη διάρκεια των κατακτητικών και αρπακτικών επιδρομών του ο Μπαρμπαρόσα έστειλε τους Τούρκους και αλγερινούς πειρατές του ενάντια πολλών νησιών του Αιγαίου, ειδικά στις Κυκλάδες καθώς και στα Κύθηρα, στην περιοχή του Τσιρίγου. Αυτό που επακολούθησε ήταν η ερήμωση του νησιού. Λέγεται ότι σκοτώθηκαν 7.000 άμαχοι και οι υπόλοιποι πουλήθηκαν ως σκλάβοι, ενώ εκείνοι που κατόρθωσαν να διαφύγουν, κρύφτηκαν στα βουνά ή πέρασαν στην Πελοπόννησο. Ακόμα και σήμερα στην πρωτεύουσα του νησιού τον Άγιο Δημήτριο, γνωστή έως Παλαιοχώρα είναι διακριτά τα ίχνη της ερήμωσης από εκείνη την πειρατική λαίλαπα.

 

 

 

Ο αδερφός του, Αρούτζ Ρείς έπλεε προς μακρινές περιοχές. Μια φορά έπεσε αιχμάλωτος. Ευτυχώς όμως κατάφερε να δραπετεύσει από το πλοίο που είχε αναγκαστεί να δουλέψει σαν κατάδικος και αφού σώθηκε από την αιχμαλωσία κατάφερε να βγει στις ακτές της Antalya. Ο Πρίγκιπας Korkut ο οποίος ήταν ένας από τους γιούς του Σουλτάνου Beyazıd του ΄Β ήταν μπέης της Antalya. Ο αδερφός αφού μπήκε υπό την προστασία του επέστρεψε με ευκολία στη Λέσβο.

Το 1512 ενθρονίστηκε ο αδερφός του πρίγκιπα Korkut Σουλτάνος Selim ο οποίος αργότερα ονομάστηκε ως «Yavuz». Όταν αυξήθηκε η καταπίεση πάνω από τον πρίγκιπα, βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Αρχισε  α αναζητά ένα ασφαλές κρησφύγετο για τον εαυτό του. Ζητησε από τον σουλτάνο της Τυνησίας ένα λιμάνι προκειμένου να κρύψει τα πλοία του. Υποσχεθηκε ότι θα πολεμήσει στο όνομα της δικαιοσύνης, ότι θα πουλήσει όλη τη λεία που θα πάρει στην αγορά της Τυνησίας, ότι και ο λαός θα επωφεληθεί αυτό και ότι θα του δώσει το ένα πέμπτο όλων των λείων που θα κατακτήσει. Ο Σουλτάνος Αμπού Αμπντουλάχ Μοχάμεντ δέχθηκε την πρόταση του. Αγκυροβολήσε τα πλοία του στο λιμάνι Γκολέτα. Έτσι ακριβώς ξεκίνησαν οι εκστρατείες του που τους έκαναν γνωστούς στην ιστορία ως αδερφοί Μπαρμπαρόσα και μετέτρεψαν τη Μεσόγειο σε μια τουρκική λίμνη.

 

 

 Ασκούσαν πειρατεία ενάντια στα χριστιανικά έθνη, συλλαμβάνοντας παπικές γαλέρες, ισπανικά πολεμικά πλοία και εμπορικά. Κατόπιν, εξαιτίας μιας διαφωνίας τους με τον Μπέη της Τυνησίας, αναγκάστηκαν να αλλάξουν ορμητήριο, τραβώντας για το Ντζιντζελί, κοντά στο Αλγέρι το 1511.

Το 1512 ο Αρούτζ έχασε το ένα του χέρι σε μια προσπάθεια να καταλάβει ένα ισπανικό οχυρό στη βορειοαφρικανική ακτή ενώ νικήθηκε πάλι μετά από δύο χρόνια. Από τότε σημειώθηκε αλλαγή στη δραστηριότητα των δύο αδελφών. Οι επιθέσεις τους εστιάζονταν όλο και περισσότερο στον Ισπανικό στόλο και τις παράκτιες εγκαταστάσεις του. Όταν ο σουλτάνος του Αλγερίου απέτυχε να ανταποκριθεί κατάλληλα στην ισπανική απειλή το 1516, ο Αρούτζ του επιτέθηκε με μια κουρσαρική δύναμη και αφού τον σκότωσε, αυτοανακηρύχθηκε σουλτάνος.

Το 1518 οι μάχες με τους Ισπανούς εντάθηκαν. Σε μια επίθεση εναντίον των ισπανικών εγκαταστάσεων στο Οράν, ο Αρούτζ δέχθηκε αιφνιδιαστική επίθεση και αναγκάστηκε να κλειστεί στην πόλη Τλεμτσέν. Προσπαθώντας να σπάσει τον κλοιό σκοτώθηκε.

Ο Χαΐρεντίν, το Δώρο του Θεού, συμμάχησε με τους Οθωμανούς και ονομάστηκε επίσημα σουλτάνος του Αλγερίου. Συνέχισε της επιθέσεις του ενάντια στα ισπανικά εμπορικά. Το 1535 έχασε την Τυνησία αλλά κατέλαβε τη Μαγιόρκα και τη Νίκαια, νικώντας παράλληλα τον χριστιανικό στόλο που απειλούσε την ανατολική Μεσόγειο. Πέθανε το 1547, εμφανώς ευνοούμενος της Υψηλής Πύλης και επιτυχημένος ναύαρχος, αφού ονομάστηκε Μπεϊλέρ Μπέης, δηλαδή γενικός διοικητής των οθωμανικών ναυτικών δυνάμεων.
Ένα ενδιαφέρον στοιχείο στη σημαία του Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα είναι ότι φέρει τα σύμβολα του Ιουδαϊσμού, του Χριστιανισμού και του Ισλάμ (οι 3 "EHL-i Kitab" θρησκείες που αποστέλλονται από τον Αλλάχ, σύμφωνα με το Ισλάμ). Η σημαία φέρει το «Φετίχ» κεφάλαιο, από το Κοράνι, μέσα στα μισοφέγγαρα είναι τα ονόματα των τεσσάρων χαλίφηδων, στο μέσον το χριστιανικό σύμβόλο της Αγίας Τριάδας, στο αριστερό το θεϊκό χέρι του Θεού, και στο κέντρο χαμηλά το εβραϊκό αστέρι του Δαβίδ.

Οι Σουλτάνοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας

Οσμάν Α'                                    ;-1324
Ορχάν  Α'                                   1324-1362
Μουράτ Α'                                 1362-1389
Βαγιαζήτ Α' ο Κεραυνός           1389-1402
Μεσοβασιλεία                           1402-1413
Μεχμέτ Α'                                  1413-1421
Μουράτ Β (παραιτήθηκε)          1421-1444
Μεχμέτ Β'                                  1444-1446
Μουράτ Β'                                 1446-1451
Μωάμεθ Β'                                1451-1481
Βαγιαζήτ Β' (εκθρονίστηκε)     1481-1512
Σελίμ Α'                                     1512-1520
Σουλεϊμάν Α' ο μεγαλοπρεπής ο νομοθέτης   1520-1566
Σελίμ Β'                                      1566-1574
Μουράτ Γ'                                  1574-1595
Μεχμέτ Γ'                                   1595-1603
Αχμέτ Α'                                     1603-1617
Μουσταφά Α (εκθρονίστηκε)    1617-1618
Οσμάν Β' (δολοφνήθηκε)          1618-1622
Μουσταφά Α' (εκθρονίστηκε)   1622-1623
Μουράτ Δ'                                  1623-1640
Ιμπραήμ Α' ο τρελός (εκτελέστηκε) 1640-1648
Μεχμέτ Δ' ο κυνηγός                  1648-1687
Σουλεϊμάν Β'                               1687-1691
Αχμέτ Β'                                      1691-1695
Μουσταφά Β' (εκθρονίστηκε)    1695-1703
Αχμέτ Γ' (εκθρονίστηκε)            1703-1730
Μαχμούτ Α'                                1730-1754
Οσμάν Γ'                                     1754-1757
Μουσταφά Γ'                              1757-1774
Αμπντούλ Χαμίντ Ά'                  1774-1789
Σελίμ Γ' (εκθρονίστηκε)             1789-1807
Μουσταφά Δ' (εκθρονίστηκε)    1807-1808
Μαχμούτ Β'                                1808-1839
Αμπντούλ Μετζίτ Α'                   1839-1861
Αμπντούλ Αζίζ Α' (εκθρονίστηκε) 1861-1876
Μουράτ Δ' (εκθρονίστηκε)         1876
Αμπντούλ Χαμίντ Β' (εκθρονίστηκε) 1876-1909
Μεχμέτ Δ' Ρεσάτ                         1909-1918
Μεχμέτ ΣΤ' Βαχνεττίν (παραιτήθηκε) 1918-1922
Αμπντούλ Μετζίτ Β' (μονο Χαλίφης) 1922-1924

Πόσο καλά γνωρίζετε την Τουρκία;

Το turkeyhistory.blogspot.com ξεκινά μια έρευνα σχετικά με το πόσο καλά γνωρίζουμε την Ιστορία της Τουρκίας.
πατήστε το παρακάτω link για να  δείτε το ερωτηματολόγιο

http://www.surveyface.com/l/History-of-Turkey-5325.php?l=y

The Ottoman Invasions, part 4 (Transylvania)

In Transylvania Basta's army persecuted Protestants and illegally expropriated their estates until Stephen Bocskay (1605-07), a former Habsburg supporter, mustered an army that expelled the imperial forces. In 1606 Bocskay concluded treaties with the Habsburgs and the Turks that secured his position as prince of Transylvania, guaranteed religious freedom, and broadened Transylvania's independence. After Bocskay's death and the reign of the tyrant Gabriel Báthory (1607-13), the Porte compelled the Transylvanians to accept Gábor Bethlen (1613-29) as prince. Transylvania experienced a golden age under Bethlen's enlightened despotism. He promoted agriculture, trade, and industry, sank new mines, sent students abroad to Protestant universities, and prohibited landlords from denying an education to children of serfs. After Bethlen died, however, the Transylvanian Diet abolished most of his reforms. Soon György Rákóczi I (1630-40) became prince. Rákóczi, like Bethlen, sent Transylvanian forces to fight with the Protestants in the Thirty Years' War; and Transylvania gained mention as a sovereign state in the Peace of Westphalia. Transylvania's golden age ended after György Rákóczi II (1648-60) launched an ill-fated attack on Poland without the prior approval of the Porte or Transylvania's Diet. A Turkish and Tatar army routed Rákóczi's forces and seized Transylvania. For the remainder of its independence, Transylvania suffered a series of feckless and distracted leaders, and throughout the seventeenth century Transylvania's Romanian peasants lingered in poverty and ignorance.

During Michael the Brave's brief tenure and the early years of Turkish suzerainty, the distribution of land in Walachia and Moldavia changed dramatically. Over the years, Walachian and Moldavian princes made land grants to loyal boyars in exchange for military service so that by the seventeenth century hardly any land was left. Boyars in search of wealth began encroaching on peasant land and their military allegiance to the prince weakened. As a result, serfdom spread, successful boyars became more courtiers than warriors, and an intermediary class of impoverished lesser nobles developed. Would-be princes were forced to raise enormous sums to bribe their way to power, and peasant life grew more miserable as taxes and exactions increased. Any prince wishing to improve the peasants' lot risked a financial shortfall that could enable rivals to out-bribe him at the Porte and usurp his position.

In 1632 Matei Basarab (1632-54) became the last of Walachia's predominant family to take the throne; two years later, Vasile Lupu (1634-53), a man of Albanian descent, became prince of Moldavia. The jealousies and ambitions of Matei and Vasile sapped the strength of both principalities at a time when the Porte's power began to wane. Coveting the richer Walachian throne, Vasile attacked Matei, but the latter's forces routed the Moldavians, and a group of Moldavian boyars ousted Vasile. Both Matei and Vasile were enlightened rulers, who provided liberal endowments to religion and the arts, established printing presses, and published religious books and legal codes.

The Ottoman Invasions, part 3

After Buda's fall, Transylvania, though a vassal state of the Sublime Porte (as the Ottoman government was called), entered a period of broad autonomy. As a vassal, Transylvania paid the Porte an annual tribute and provided military assistance; in return, the Ottomans pledged to protect Transylvania from external threat. Native princes governed Transylvania from 1540 to 1690. Transylvania's powerful, mostly Hungarian, ruling families, whose position ironically strengthened with Hungary's fall, normally chose the prince, subject to the Porte's confirmation; in some cases, however, the Turks appointed the prince outright. The Transylvanian Diet became a parliament, and the nobles revived the Union of Three Nations, which still excluded the Romanians from political power. Princes took pains to separate Transylvania's Romanians from those in Walachia and Moldavia and forbade Eastern Orthodox priests to enter Transylvania from Walachia.

The Protestant Reformation spread rapidly in Transylvania after Hungary's collapse, and the region became one of Europe's Protestant strongholds. Transylvania's Germans adopted Lutheranism, and many Hungarians converted to Calvinism. However, the Protestants, who printed and distributed catechisms in the Romanian language, failed to lure many Romanians from Orthodoxy. In 1571 the Transylvanian Diet approved a law guaranteeing freedom of worship and equal rights for Transylvania's four "received" religions: Roman Catholic, Lutheran, Calvinist, and Unitarian. The law was one of the first of its kind in Europe, but the religious equality it proclaimed was limited. Orthodox Romanians, for example, were free to worship, but their church was not recognized as a received religion.

Once the Ottomans conquered Buda, Walachia and Moldavia lost all but the veneer of independence and the Porte exacted heavy tribute. The Turks chose Walachian and Moldavian princes from among the sons of noble hostages or refugees at Constantinople. Few princes died a natural death, but they lived enthroned amid great luxury. Although the Porte forbade Turks to own land or build mosques in the principalities, the princes allowed Greek and Turkish merchants and usurers to exploit the principalities' riches. The Greeks, jealously protecting their privileges, smothered the developing Romanian middle class.

The Romanians' final hero before the Turks and Greeks closed their stranglehold on the principalities was Walachia's Michael the Brave (1593-1601). Michael bribed his way at the Porte to become prince. Once enthroned, however, he rounded up extortionist Turkish lenders, locked them in a building, and burned it to the ground. His forces then overran several key Turkish fortresses. Michael's ultimate goal was complete independence, but in 1598 he pledged fealty to Holy Roman Emperor Rudolf II. A year later, Michael captured Transylvania, and his victory incited Transylvania's Romanian peasants to rebel. Michael, however, more interested in endearing himself to Transylvania's nobles than in supporting defiant serfs, suppressed the rebels and swore to uphold the Union of Three Nations. Despite the prince's pledge, the nobles still distrusted him. Then in 1600 Michael conquered Moldavia. For the first time a single Romanian prince ruled over all Romanians, and the Romanian people sensed the first stirring of a national identity. Michael's success startled Rudolf. The emperor incited Transylvania's nobles to revolt against the prince, and Poland simultaneously overran Moldavia. Michael consolidated his forces in Walachia, apologized to Rudolf, and agreed to join Rudolf's general, Giörgio Basta, in a campaign to regain Transylvania from recalcitrant Hungarian nobles. After their victory, however, Basta executed Michael for alleged treachery. Michael the Brave grew more impressive in legend than in life, and his short-lived unification of the Romanian lands later inspired the Romanians to struggle for cultural and political unity.

In Transylvania Basta's army persecuted Protestants and illegally expropriated their estates until Stephen Bocskay (1605-07), a former Habsburg supporter, mustered an army that expelled the imperial forces. In 1606 Bocskay concluded treaties with the Habsburgs and the Turks that secured his position as prince of Transylvania, guaranteed religious freedom, and broadened Transylvania's independence. After Bocskay's death and the reign of the tyrant Gabriel Báthory (1607-13), the Porte compelled the Transylvanians to accept Gábor Bethlen (1613-29) as prince. Transylvania experienced a golden age under Bethlen's enlightened despotism. He promoted agriculture, trade, and industry, sank new mines, sent students abroad to Protestant universities, and prohibited landlords from denying an education to children of serfs. After Bethlen died, however, the Transylvanian Diet abolished most of his reforms. Soon György Rákóczi I (1630-40) became prince. Rákóczi, like Bethlen, sent Transylvanian forces to fight with the Protestants in the Thirty Years' War; and Transylvania gained mention as a sovereign state in the Peace of Westphalia. Transylvania's golden age ended after György Rákóczi II (1648-60) launched an ill-fated attack on Poland without the prior approval of the Porte or Transylvania's Diet. A Turkish and Tatar army routed Rákóczi's forces and seized Transylvania. For the remainder of its independence, Transylvania suffered a series of feckless and distracted leaders, and throughout the seventeenth century Transylvania's Romanian peasants lingered in poverty and ignorance.

The Ottoman Invasions, part 2 (Romania)

Moldavia and its prince, Stephen the Great (1457-1504), were the principalities' last hope of repelling the Ottoman threat. Stephen drew on Moldavia's peasantry to raise a 55,000-man army and repelled the invading forces of Hungary's King Mátyás Corvinus in a daring night attack. Stephen's army invaded Walachia in 1471 and defeated the Turks when they retaliated in 1473 and 1474. After these victories, Stephen implored Pope Sixtus IV to forge a Christian alliance against the Turks. The pope replied with a letter naming Stephen an "Athlete of Christ," but he did not heed Stephen's calls for Christian unity. During the last decades of Stephen's reign, the Turks increased the pressure on Moldavia. They captured key Black Sea ports in 1484 and burned Moldavia's capital, Suceava, in 1485. Stephen rebounded with a victory in 1486 but thereafter confined his efforts to secure Moldavia's independence to the diplomatic arena. Frustrated by vain attempts to unite the West against the Turks, Stephen, on his deathbed, reportedly told his son to submit to the Turks if they offered an honorable suzerainty. Succession struggles weakened Moldavia after his death.

In 1514 greedy nobles and an ill-planned crusade sparked a widespread peasant revolt in Hungary and Transylvania. Well-armed peasants under György Dózsa sacked estates across the country. Despite strength of numbers, however, the peasants were disorganized and suffered a decisive defeat at Timisoara. Dózsa and the other rebel leaders were tortured and executed. After the revolt, the Hungarian nobles enacted laws that condemned the serfs to eternal bondage and increased their work obligations. With the serfs and nobles deeply alienated from each other and jealous magnates challenging the king's power, Hungary was vulnerable to outside aggression. The Ottomans stormed Belgrade in 1521, routed a feeble Hungarian army at Mohács in 1526, and conquered Buda in 1541. They installed a pasha to rule over central Hungary; Transylvania became an autonomous principality under Ottoman suzerainty; and the Habsburgs assumed control over fragments of northern and western Hungary.

Πως βρέθηκε ο Παργαλή Ιμπραήμ Πασάς στην Πόλη

Το 1500 ο Βαγιαζήτ Β' επιτίθεται εναντίον των Ενετικών κτήσεων κι αιχμαλωτίζει το γιο του Παργινού ψαρά Γιάννη Μικέγκου, που. όπως λέγεται, έγινε ο Βεζίρης Ιμπραήμ πασάς από αδελφή του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή.

The Ottoman Invasions 1st part

In the fourteenth century, the Ottoman Turks expanded their empire from Anatolia to the Balkans. They crossed the Bosporus in 1352 and crushed the Serbs at Kosovo Polje, in the south of modern- day Yugoslavia, in 1389. Tradition holds that Walachia's Prince Mircea the Old (1386-1418) sent his forces to Kosovo to fight beside the Serbs; soon after the battle Sultan Bayezid marched on Walachia and imprisoned Mircea until he pledged to pay tribute. After a failed attempt to break the sultan's grip, Mircea fled to Transylvania and enlisted his forces in a crusade called by Hungary's King Sigismund. The campaign ended miserably: the Turks routed Sigismund's forces in 1396 at Nicopolis in present-day Bulgaria, and Mircea and his men were lucky to escape across the Danube. In 1402 Walachia gained a respite from Ottoman pressure as the Mongol leader Tamerlane attacked the Ottomans from the east, killed the sultan, and sparked a civil war. When peace returned, the Ottomans renewed their assault on the Balkans. In 1417 Mircea capitulated to Sultan Mehmed I and agreed to pay an annual tribute and surrender territory; in return the sultan allowed Walachia to remain a principality and to retain the Eastern Orthodox faith.

After Mircea's death in 1418, Walachia and Moldavia slid into decline. Succession struggles, Polish and Hungarian intrigues, and corruption produced a parade of eleven princes in twenty-five years and weakened the principalities as the Ottoman threat waxed. In 1444 the Ottomans routed European forces at Varna in contemporary Bulgaria. When Constantinople succumbed in 1453, the Ottomans cut off Genoese and Venetian galleys from Black Sea ports, trade ceased, and the Romanian principalities' isolation deepened. At this time of near desperation, a Magyarized Romanian from Transylvania, János Hunyadi, became regent of Hungary. Hunyadi, a hero of the Ottoman wars, mobilized Hungary against the Turks, equipping a mercenary army funded by the first tax ever levied on Hungary's nobles. He scored a resounding victory over the Turks before Belgrade in 1456, but died of plague soon after the battle.

In one of his final acts, Hunyadi installed Vlad Tepes (1456-62) on Walachia's throne. Vlad took abnormal pleasure in inflicting torture and watching his victims writhe in agony. He also hated the Turks and defied the sultan by refusing to pay tribute. In 1461 Hamsa Pasha tried to lure Vlad into a trap, but the Walachian prince discovered the deception, captured Hamsa and his men, impaled them on wooden stakes, and abandoned them. Sultan Mohammed later invaded Walachia and drove Vlad into exile in Hungary. Although Vlad eventually returned to Walachia, he died shortly thereafter, and Walachia's resistance to the Ottomans softened.

29 Οκτωβρίου/ 29 Ekim Η ίδρυση της Τούρκικης Δημοκρατίας

Η ιστορία της σύγχρονης Τουρκίας ξεκινά με την ίδρυση της δημοκρατίας στις 29 Οκτωβρίου 1923 (η Δημοκρατία ανακηρύχθηκε στις 20 Ιανουαρίου 1921), από τα κατάλοιπα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο Μουσταφά Κεμάλ «Ατατούρκ» ήταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Η κυβέρνηση δημιουργήθηκε από τα μέλη της επαναστατικής ομάδας της Άγκυρας που είχε αρχηγό τον Ατατούρκ και είχε νικήσει τους Έλληνες στη δυτική Τουρκία (βλέπε Ελληνοτουρκικός Πόλεμος 1919-1922). Η Συνθήκη της Λωζάνης, που υπογράφτηκε στις 24 Ιουλίου 1923, και την οποία διαπραγματεύτηκε ο Ισμέτ Ινονού εκ μέρους της κυβέρνησης της Άγκυρας, εδραίωσε την πλειονότητα των σύγχρονων συνόρων της χώρας (εκτός από την επαρχία Χατάι που παραχωρήθηκε στην Τουρκία από τη Γαλλία το 1939). Ο Κεμάλ εισήγαγε πολλούς νεωτερισμούς στην Τουρκία, ένας από τους οποίους ήταν η αντικατάσταση στην τουρκική γλώσσα του αραβικού αλφαβήτου με το λατινικό.

_________________________________________________________________________________

By 18 September 1922, the occupying armies were expelled, and the new Turkish state was established. On 1 November, the newly founded parliament formally abolished the Sultanate, thus ending 623 years of Ottoman rule. The Treaty of Lausanne of 24 July 1923 led to the international recognition of the sovereignty of the newly formed "Republic of Turkey" as the successor state of the Ottoman Empire, and the republic was officially proclaimed on 29 October 1923 in Ankara, the country's new capital.The Lausanne treaty stipulated a population exchange between Greece and Turkey, whereby 1.1 million Greeks left Turkey for Greece in exchange for 380,000 Muslims transferred from Greece to Turkey.

Mustafa Kemal became the republic's first President and subsequently introduced many radical reforms with the aim of founding a new secular republic from the remnants of the country's Ottoman past. With the Surname Law of 1934, the Turkish Parliament bestowed upon Mustafa Kemal the honorific surname "Atatürk" (Father of the Turks.)

__________________________________________________________________________________

Cumhuriyet Bayramı Türkiye Büyük Millet Meclisi'nin 29 Ekim 1923'te Cumhuriyet yönetimi ilan etmesi anısına her yıl 29 Ekim günü Türkiye'de ve Kuzey Kıbrıs'ta kutlanan bir millî bayramdır.

Cumhuriyet Bayramı'nın kutlandığı ülkelerde 28 Ekim öğleden sonra ve 29 Ekim tam gün olmak üzere bir buçuk gün resmî tatildir. 29 Ekimlerde stadyumlarda şenlikler yapılır, akşam ise geleneksel olarak fener alayları düzenlenir.

Türkiye Cumhuriyeti'nin kurucusu Mustafa Kemal Atatürk, Cumhuriyet'in Onuncu Yıl Kutlamalarının yapıldığı 29 Ekim 1933 tarihinde verdiği 10. Yıl Nutku'nda, bu günü en büyük bayram olarak nitelendirmiştir.

Χρόνια πολλά

Το blog μας ευχεται σε όλους τους Μουσουλμάνους   Καλό Μπαϊράμι- Χρόνια πολλά για τη γιορτή των θυσιών/για το Kurban Bayramı

Παργαλή Ιμπραήμ Πασά

Pargali Ibrahim Pasha (1494–1536), also known as Frenk Ibrahim Pasha (the "Westerner"), Makbul Ibrahim Pasha ("the Favorite"), which later changed into Maktul Ibrahim Pasha ("the Executed") after his execution in the Topkapı Palace, was the first Grand Vizier in the Ottoman Empire appointed by Suleiman the Magnificent (r. 1520 to 1566). In 1523, he replaced Piri Mehmed Pasha, who had been appointed in 1518 by Süleyman's father, the preceding sultan Selim I, and remained in office for 13 years. He attained a level of authority and influence rivalled by only a handful of other Grand Viziers of the Empire, but in 1536 he was executed by the Sultan and his property was confiscated by the State.

An Albanian Christian, Ibrahim Pasha — not to be confused with several other historical figures of that name, notably an Egyptian general — found his way into the Ottoman slave quarters and became a boyhood friend of the young Suleiman.

Thereafter the two would rise together: as Sultan, Suleiman rapidly promoted his trusted friend, and even married a sister to him.

So absolute was Ibrahim’s power that Italian diplomats called him “Ibrahim the Magnificent”. At the Ottomans’ acme, his word was law as surely as his distinguished master’s. Ibrahim’s achievements in war, diplomacy, and as a patron of the arts attested his worthiness of the honors.

Unfortunately, he may have taken those honorifics a little too much to heart.

We do not know the precise cause of Ibrahim Pasha’s fall: only that it was precipitous. Two months after returning from a campaign against the Safavids that reconquered Baghdad, he was put to death, reputedly spurning an opportunity to flee and loyally submitting himself to the Sultan’s punishment. Much as this smacks of poetic amplification, Ibrahim’s last meal was said to be taken dining alone with Suleiman.

It’s impossible that in 13 years as Grand Vizier, this Islamic convert and upstart slave had not won himself powerful enemies — but he lived in Suleiman’s favor, and was destroyed when that favor reversed. One theory of Ibrahim’s fall has it that his self-awarded titles started getting a little bit, er, “magnificent” and Suleiman jealously snuffed out any potential for actual political rivalry. Another looks towards the Ukrainian slave girl who was taking over Suleiman’s harem — Roxelana, who would ruthlessly destroy all the political obstacles to her son’s eventual succession.

Between those two, or other palace machinations, or factors yet un-guessed, Suleiman was induced to destroy his boyhood companion and right-hand man. And in the thirty years the sultan had to outlive his vizier, who knows what pangs conscience held in store.

Ο Καραγκιόζης στην Οθωμανική Αυτοκρατορία

Το σημαντικότερο τμήμα του πολιτισμού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, είναι αυτό του Θεάτρου Σκιών. Κύριος εκφραστής του  Οθωμανικού Θεάτρου Σκιών ήταν ο Καραγκιόζης και ο Χατζηαβάτης.

Παλιότερα, προ της εμφάνισης του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, οι παραστάσεις του Καραγκιόζη και Χατζηαβάτη ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής τρόπος ψυχαγωγίας στην Τουρκία, αλλά και στην Ελλάδα, ενώ σήμερα επιβιώνει κυρίως σε μορφή παραστάσεων συνήθως για παιδιά. Παραστάσεις καραγκιόζη γίνονται σήμερα και για ενήλικο κοινό.

Το 2010, μετά από εισήγηση του υπουργείου πολιτισμού της Τουρκίας στην Ουνέσκο Καραγκιόζης περιελήφθη στην πολιτιστική κληρονομιά της Τουρκίας. 

Η καταγωγή του Καραγκιόζη.

Υπάρχουν αρκετοί θρύλοι για την καταγωγή του Καραγιόζη, ωστόσο οι σημαντικότερες είναι δυο.

Σύμφωνα με τον πρώτο θρύλο , πιστεύεται ότι ο Καραγκιόζης και ο Χατζηαβάτης ήταν αληθινά πρόσωπα. Οι δυο τους εργάζονταν στην ανέγερση ενός  Τζαμιού για τον Σουλτάνο Ορχάν. Οι διάλογοι μεταξύ των δυο εργατών ήταν τόσο διασκεδαστικοί και οι υπόλοιποι εργάτες σταματούσαν τις εργασίες τους για να τους παρακολουθήσουν. Όταν ο Σουλτάνος πληροφορήθηκε το γεγονός αυτό. διέταξε το θάνατο των δυο εργατών. Αργότερα, αφού είχε μετανιώσει για την πράξη του ο Σουλτάνος, ο Σεϊχ Κιουστερί, από την Προύσα, ο οποίος πέθανε το 1366, δημιούργησε τις φιγούρες των δυο για να παρηγορήσει τον Σουλτάνο. Σήμερα στη Προύσα υπάρχει ένα μνημείο( τάφος) του Καραγκιόζη και του Χατζηαβάτη.

ο τάφος στην Προύσα

Ο δεύτερος θρύλος , αναφέρει ότι ένας φτωχός αστό, επισκέφθηκε τον Σουλτάνο και μέσα από την παράσταση του Καραγκιόζη θέλησε να καταγγείλει τους διεφθαρμένους αξιωματούχους. Ο Σουλτάνος, λέγεται, ευχαριστήθηκε τόσο πολύ την παράσταση και διέταξε να τιμωρηθούν οι διεφθαρμένοι αξιωματούχοι και ο καραγκιοζοπαίχτης να γίνει ο νέος Μεγάλος Βεζίρης. 

Στην Ελλάδα η πρώτη μαρτυρία, για την εμφάνιση του Καραγκιόζη, χρονολογείται το 1809 στην περιοχή των Ιωαννίνων.

Οι υπόλοιποι χαρακτήρες.

• Tuzsuz Deli Bekir, ο μέθυσος. 
• Uzun Efe, με το μακρύ λαιμό. 
• Kanbur Tiryaki,με την πίπα του. 
• Altı Kariş Beberuhi, ο εκκεντρικός νάνος.
• Denyo, το πνεύμα.
• Civan, ο σπάταλος.
• Nigâr, μια ερωτική γυναίκα

Υπάρχουν και κάποιοι χαρακτήρες μη Τούρκικης καταγωγής. Ανάμεσα τους και ο Έλληνας, ο οποίος είναι συνήθως ο γιατρός.

Ο Tuzsuz Deli Bekir

Το γράμμα της Χουρρέμ στο Σουλεϊμάν

Η Χουρρέμ θέλοντας να εξασφαλίσει την διαδοχή στα δικά της παιδιά, μηχανεύτηκε την εκτέλεση του γιου της αντίζηλης της Μαχιντεβράν, Μουσταφά. Στα αρχεία του Σαραγιού έχουν σωθεί κάποια γράμματα της Χουρρέμ προς τον Σουλτανο, όταν αυτός έλειπε στις εκστρατείες.

Σε ένα απ΄  αυτό του έγραφε : 

Κύριε μου, η απουσία σου άναψε μέσα μου μια φλόγα που δεν λέει να σβήσει . 
Λυπήσου την βασανισμένη αυτή ψυχή και τάχυνε το γράμμα σου, 
για να βρω σ΄αυτό τουλάχιστον λίγη παρηγοριά. Κύριε μου, όταν διαβάσεις το γράμμα μου,
 θα μετανιώσεις που δεν έγραψες περισσότερα για να εκφράσεις τον πόθο σου. 
Όταν διάβασα το γράμμα σου είχα στο πλευρό μου το γιο σου τον Μεχμέτ 
και την κόρη σου την Μιχριμάχ, και τα δάκρυα τρέχανε ποτάμι από τα μάτια τους. 
Τα δάκρυα τους μου πήραν τα λογικά... Ρωτάς γιατί έχω θυμώσει με τον Ιμπραήμ Πασά (Παργαλή).
 Όταν, πρώτα ο Θεός, ξαναβρεθούμε μαζί, θα σου εξηγήσω για να μάθεις τον λόγο.

Τούρκικη Λογοτεχνία. Μεχμέτ Φουάτ Κιοπρουλού

Ο Μεχμέτ Φουάτ Κιοπρουλού γεννήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου του 1890 στην Κωνσταντινούπολη  ήταν απόγονος της μεγάλης οθωμανικής οικογένειας των Κιοπρουλού, οι οποίοι κατείχαν τη θέση του Μεγάλου Βεζίρη  από το 1656-1703 στα χρόνια αυτά, ασκούσαν ουσιαστικά την εξουσία έναντι των  μετριοπαθών Σουλτάνων

Ο Μεχμέτ Φουάτ υπήρξε ένας από τους επιφανέστερους Τούρκους ιστορικούς. πνευματικός οδηγός του Τουρκισμού, υπήρξε ο πρώτος και ο κατεξοχήν Τούρκος ιστορικός ο οποίος συνέγραψε τουρκική εθνική ιστορία και επιχείρησε να συνδέσει οργανικά το τουρκικό κράτος με το οθωμανικό του παρελθόν. Είχε σημαντική προσφορά στην ανάπτυξη της επιστήμης της ιστορίας και της Γραμματολογίας στην Τουρκία για περίπου μισό αιώνα.

Υπήρξε καθηγητής του Πανεπιστημίου Ιστανμπούλ από το 1913 και από το 1939 του Πανεπιστημίου της Άγκυρας. Το 1943 παραιτείται από το πανεπιστήμιο και ασχολείται με την πολιτική. Το 1945 διεγράφη από το Ρ.Λ.Κ (Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα). Μαζί με τους Αντνάν Μεντερές, Τζελάλ Μπαγιάρ,  και Ρεφίκ Κοραλτάν. Το επόμενο έτος ίδρυσαν το Δημοκρατικό Κόμμα. Μετά τη νίκη του Δημοκρατικού Κόμματος στις εκλογές της 14 Μαΐου 1950 αναλαμβάνει χρέη υπουργού εξωτερικών. Τότε ως υπουργός εξωτερικών συνόδευσε τον Μεντερές στην  επίσκεψη του στην Αθήνα κατά τον Απρίλιο του 1952, όπου είχε σοβαρές συνεννοήσεις με την ελληνική κυβέρνηση επί κοινού αμυντικού δόγματος (οργάνωση κοινής άμυνας με συντονισμό κοινής πολιτικής) για την είσοδο αμφοτέρων των Χωρών στο ΝΑΤΟ. Τον Οκτώβριο του 1952 μετέβη πάλι με τον Μεντερές στο Λονδίνο, μετά από πρόσκληση της Αγγλικής Κυβέρνησης, για συνεννόηση σχετικά με την οργάνωση της άμυνας στη Μέση Ανατολή. Διετέλεσε υπουργός εξωτερικών από το 1950-1955 και από 1955-1956.

Πολυγραφότατος και αναγνωρισμένος συγγραφέας, με συνολικό έργο που υπερβαίνει τις 1300 μονογραφίες, δοκίμια, άρθρα σε επιστημονικά περιοδικά και στον Τύπο, επιμέλειες και άλλα γραπτά. Πέθανε στην Κωνσταντινούπολη στις 15 Νοεμβρίου του 1965 σε ηλικία 75 ετών.

Οι απαρχές της οθωμανικής αυτοκρατορίας Η μελέτη προβαίνει σε αναλυτική περιγραφή των κοινωνικών, των οικονομικών, των πολιτικών, των πολιτισμικών και των θρησκευτικών συνθηκών που επικρατούσαν στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολίας κατά το δέκατο τρίτο και το δέκατο τέταρτο αιώνα, την περίοδο δηλαδή κατά την οποία εμφανίζεται το μπεηλίκι του Οσμάν στην βορειοδυτική γωνία της Ανατολίας και, αφού επιβάλλεται των υπολοίπων τουρκμενικών ηγεμονιών, εξελίσσεται σε πανίσχυρη Οθωμανική Αυτοκατορία. Ο Κιοπρουλού υπερασπίζει την άποψη ότι το οθωμανικό κράτος -αντίθετα με τα όσα προβάλλονται στη σχετική δυτική βιβλιογραφία- δημιουργήθηκε στηριγμένο στο τουρκικό στοιχείο της Ανατολίας ενώ η συμμετοχή των εξισλαμισμένων χριστιανικών βυζαντινών στοιχείων στη διοικητική, στρατιωτική και πολιτισμική του ανάπτυξη υπήρξε περιθωριακή.

Η κατάκτηση του Βελιγραδίου και της Ρόδου από τον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή

Η κατάκτηση του Βελιγραδίου

Στις 29 Αυγούστου του 1521, ο Σουλεϊμάν ο Α' με τους 250.000 στρατιώτες του μπήκε νικητής στο Βελιγράδι, εγκαινιάζοντας μια νέα περίοδο στην οποία μετατρέπεται η Οθωμανική Αυτοκρατορίας σε μια παγκόσμια δύναμη. Το Βελιγράδι αποτέλεσε την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Αυτοκρατορίας και μοναδική εκτός της Κωνσταντινούπολης  της οποίας ο πληθυσμός ξεπερνούσε τις 100.000 κατοίκους. Με την κατάκτηση του Βελιγραδίου, ο δρόμος για την κεντρική Ευρώπη άνοιξε διάπλατα για τους Οθωμανούς.

Η κατάκτηση της Ρόδου

Στις 21 Ιανουαρίου του 1522. οι Οθωμανοί κατέκτησαν και το νησί της Ρόδου από τους Ιωαννίτες Ιππότες και κλειδί για τον έλεγχο της ανατολικής Μεσογείου. Κατά την περίοδο της Οθωμανικής κυριαρχίας, η Ρόδος έχασε τον διεθνή της χαρακτήρα. Η πόλη διατήρησε την κύρια οικονομική της λειτουργία ως αγορά αγροτικών προϊόντων για το εσωτερικό τμήμα του νησιού, καθώς και των τριγύρω μικρών νησιών.Μετά την εγκαθίδρυση της κυριαρχίας τους στο νησί, οι Οθωμανοί Τούρκοι επιδιόρθωσαν τα τείχη που είχαν υποστεί ζημιές και μεταρρύθμισαν τις μεγάλες κατοικίες σε ιδιωτικά ή δημόσια κτίρια.