29 Οκτωβρίου/ 29 Ekim Η ίδρυση της Τούρκικης Δημοκρατίας

Η ιστορία της σύγχρονης Τουρκίας ξεκινά με την ίδρυση της δημοκρατίας στις 29 Οκτωβρίου 1923 (η Δημοκρατία ανακηρύχθηκε στις 20 Ιανουαρίου 1921), από τα κατάλοιπα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο Μουσταφά Κεμάλ «Ατατούρκ» ήταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Η κυβέρνηση δημιουργήθηκε από τα μέλη της επαναστατικής ομάδας της Άγκυρας που είχε αρχηγό τον Ατατούρκ και είχε νικήσει τους Έλληνες στη δυτική Τουρκία (βλέπε Ελληνοτουρκικός Πόλεμος 1919-1922). Η Συνθήκη της Λωζάνης, που υπογράφτηκε στις 24 Ιουλίου 1923, και την οποία διαπραγματεύτηκε ο Ισμέτ Ινονού εκ μέρους της κυβέρνησης της Άγκυρας, εδραίωσε την πλειονότητα των σύγχρονων συνόρων της χώρας (εκτός από την επαρχία Χατάι που παραχωρήθηκε στην Τουρκία από τη Γαλλία το 1939). Ο Κεμάλ εισήγαγε πολλούς νεωτερισμούς στην Τουρκία, ένας από τους οποίους ήταν η αντικατάσταση στην τουρκική γλώσσα του αραβικού αλφαβήτου με το λατινικό.

_________________________________________________________________________________

By 18 September 1922, the occupying armies were expelled, and the new Turkish state was established. On 1 November, the newly founded parliament formally abolished the Sultanate, thus ending 623 years of Ottoman rule. The Treaty of Lausanne of 24 July 1923 led to the international recognition of the sovereignty of the newly formed "Republic of Turkey" as the successor state of the Ottoman Empire, and the republic was officially proclaimed on 29 October 1923 in Ankara, the country's new capital.The Lausanne treaty stipulated a population exchange between Greece and Turkey, whereby 1.1 million Greeks left Turkey for Greece in exchange for 380,000 Muslims transferred from Greece to Turkey.

Mustafa Kemal became the republic's first President and subsequently introduced many radical reforms with the aim of founding a new secular republic from the remnants of the country's Ottoman past. With the Surname Law of 1934, the Turkish Parliament bestowed upon Mustafa Kemal the honorific surname "Atatürk" (Father of the Turks.)

__________________________________________________________________________________

Cumhuriyet Bayramı Türkiye Büyük Millet Meclisi'nin 29 Ekim 1923'te Cumhuriyet yönetimi ilan etmesi anısına her yıl 29 Ekim günü Türkiye'de ve Kuzey Kıbrıs'ta kutlanan bir millî bayramdır.

Cumhuriyet Bayramı'nın kutlandığı ülkelerde 28 Ekim öğleden sonra ve 29 Ekim tam gün olmak üzere bir buçuk gün resmî tatildir. 29 Ekimlerde stadyumlarda şenlikler yapılır, akşam ise geleneksel olarak fener alayları düzenlenir.

Türkiye Cumhuriyeti'nin kurucusu Mustafa Kemal Atatürk, Cumhuriyet'in Onuncu Yıl Kutlamalarının yapıldığı 29 Ekim 1933 tarihinde verdiği 10. Yıl Nutku'nda, bu günü en büyük bayram olarak nitelendirmiştir.

Χρόνια πολλά

Το blog μας ευχεται σε όλους τους Μουσουλμάνους   Καλό Μπαϊράμι- Χρόνια πολλά για τη γιορτή των θυσιών/για το Kurban Bayramı

Παργαλή Ιμπραήμ Πασά

Pargali Ibrahim Pasha (1494–1536), also known as Frenk Ibrahim Pasha (the "Westerner"), Makbul Ibrahim Pasha ("the Favorite"), which later changed into Maktul Ibrahim Pasha ("the Executed") after his execution in the Topkapı Palace, was the first Grand Vizier in the Ottoman Empire appointed by Suleiman the Magnificent (r. 1520 to 1566). In 1523, he replaced Piri Mehmed Pasha, who had been appointed in 1518 by Süleyman's father, the preceding sultan Selim I, and remained in office for 13 years. He attained a level of authority and influence rivalled by only a handful of other Grand Viziers of the Empire, but in 1536 he was executed by the Sultan and his property was confiscated by the State.

An Albanian Christian, Ibrahim Pasha — not to be confused with several other historical figures of that name, notably an Egyptian general — found his way into the Ottoman slave quarters and became a boyhood friend of the young Suleiman.

Thereafter the two would rise together: as Sultan, Suleiman rapidly promoted his trusted friend, and even married a sister to him.

So absolute was Ibrahim’s power that Italian diplomats called him “Ibrahim the Magnificent”. At the Ottomans’ acme, his word was law as surely as his distinguished master’s. Ibrahim’s achievements in war, diplomacy, and as a patron of the arts attested his worthiness of the honors.

Unfortunately, he may have taken those honorifics a little too much to heart.

We do not know the precise cause of Ibrahim Pasha’s fall: only that it was precipitous. Two months after returning from a campaign against the Safavids that reconquered Baghdad, he was put to death, reputedly spurning an opportunity to flee and loyally submitting himself to the Sultan’s punishment. Much as this smacks of poetic amplification, Ibrahim’s last meal was said to be taken dining alone with Suleiman.

It’s impossible that in 13 years as Grand Vizier, this Islamic convert and upstart slave had not won himself powerful enemies — but he lived in Suleiman’s favor, and was destroyed when that favor reversed. One theory of Ibrahim’s fall has it that his self-awarded titles started getting a little bit, er, “magnificent” and Suleiman jealously snuffed out any potential for actual political rivalry. Another looks towards the Ukrainian slave girl who was taking over Suleiman’s harem — Roxelana, who would ruthlessly destroy all the political obstacles to her son’s eventual succession.

Between those two, or other palace machinations, or factors yet un-guessed, Suleiman was induced to destroy his boyhood companion and right-hand man. And in the thirty years the sultan had to outlive his vizier, who knows what pangs conscience held in store.

Ο Καραγκιόζης στην Οθωμανική Αυτοκρατορία

Το σημαντικότερο τμήμα του πολιτισμού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, είναι αυτό του Θεάτρου Σκιών. Κύριος εκφραστής του  Οθωμανικού Θεάτρου Σκιών ήταν ο Καραγκιόζης και ο Χατζηαβάτης.

Παλιότερα, προ της εμφάνισης του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, οι παραστάσεις του Καραγκιόζη και Χατζηαβάτη ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής τρόπος ψυχαγωγίας στην Τουρκία, αλλά και στην Ελλάδα, ενώ σήμερα επιβιώνει κυρίως σε μορφή παραστάσεων συνήθως για παιδιά. Παραστάσεις καραγκιόζη γίνονται σήμερα και για ενήλικο κοινό.

Το 2010, μετά από εισήγηση του υπουργείου πολιτισμού της Τουρκίας στην Ουνέσκο Καραγκιόζης περιελήφθη στην πολιτιστική κληρονομιά της Τουρκίας. 

Η καταγωγή του Καραγκιόζη.

Υπάρχουν αρκετοί θρύλοι για την καταγωγή του Καραγιόζη, ωστόσο οι σημαντικότερες είναι δυο.

Σύμφωνα με τον πρώτο θρύλο , πιστεύεται ότι ο Καραγκιόζης και ο Χατζηαβάτης ήταν αληθινά πρόσωπα. Οι δυο τους εργάζονταν στην ανέγερση ενός  Τζαμιού για τον Σουλτάνο Ορχάν. Οι διάλογοι μεταξύ των δυο εργατών ήταν τόσο διασκεδαστικοί και οι υπόλοιποι εργάτες σταματούσαν τις εργασίες τους για να τους παρακολουθήσουν. Όταν ο Σουλτάνος πληροφορήθηκε το γεγονός αυτό. διέταξε το θάνατο των δυο εργατών. Αργότερα, αφού είχε μετανιώσει για την πράξη του ο Σουλτάνος, ο Σεϊχ Κιουστερί, από την Προύσα, ο οποίος πέθανε το 1366, δημιούργησε τις φιγούρες των δυο για να παρηγορήσει τον Σουλτάνο. Σήμερα στη Προύσα υπάρχει ένα μνημείο( τάφος) του Καραγκιόζη και του Χατζηαβάτη.

ο τάφος στην Προύσα

Ο δεύτερος θρύλος , αναφέρει ότι ένας φτωχός αστό, επισκέφθηκε τον Σουλτάνο και μέσα από την παράσταση του Καραγκιόζη θέλησε να καταγγείλει τους διεφθαρμένους αξιωματούχους. Ο Σουλτάνος, λέγεται, ευχαριστήθηκε τόσο πολύ την παράσταση και διέταξε να τιμωρηθούν οι διεφθαρμένοι αξιωματούχοι και ο καραγκιοζοπαίχτης να γίνει ο νέος Μεγάλος Βεζίρης. 

Στην Ελλάδα η πρώτη μαρτυρία, για την εμφάνιση του Καραγκιόζη, χρονολογείται το 1809 στην περιοχή των Ιωαννίνων.

Οι υπόλοιποι χαρακτήρες.

• Tuzsuz Deli Bekir, ο μέθυσος. 
• Uzun Efe, με το μακρύ λαιμό. 
• Kanbur Tiryaki,με την πίπα του. 
• Altı Kariş Beberuhi, ο εκκεντρικός νάνος.
• Denyo, το πνεύμα.
• Civan, ο σπάταλος.
• Nigâr, μια ερωτική γυναίκα

Υπάρχουν και κάποιοι χαρακτήρες μη Τούρκικης καταγωγής. Ανάμεσα τους και ο Έλληνας, ο οποίος είναι συνήθως ο γιατρός.

Ο Tuzsuz Deli Bekir

Το γράμμα της Χουρρέμ στο Σουλεϊμάν

Η Χουρρέμ θέλοντας να εξασφαλίσει την διαδοχή στα δικά της παιδιά, μηχανεύτηκε την εκτέλεση του γιου της αντίζηλης της Μαχιντεβράν, Μουσταφά. Στα αρχεία του Σαραγιού έχουν σωθεί κάποια γράμματα της Χουρρέμ προς τον Σουλτανο, όταν αυτός έλειπε στις εκστρατείες.

Σε ένα απ΄  αυτό του έγραφε : 

Κύριε μου, η απουσία σου άναψε μέσα μου μια φλόγα που δεν λέει να σβήσει . 
Λυπήσου την βασανισμένη αυτή ψυχή και τάχυνε το γράμμα σου, 
για να βρω σ΄αυτό τουλάχιστον λίγη παρηγοριά. Κύριε μου, όταν διαβάσεις το γράμμα μου,
 θα μετανιώσεις που δεν έγραψες περισσότερα για να εκφράσεις τον πόθο σου. 
Όταν διάβασα το γράμμα σου είχα στο πλευρό μου το γιο σου τον Μεχμέτ 
και την κόρη σου την Μιχριμάχ, και τα δάκρυα τρέχανε ποτάμι από τα μάτια τους. 
Τα δάκρυα τους μου πήραν τα λογικά... Ρωτάς γιατί έχω θυμώσει με τον Ιμπραήμ Πασά (Παργαλή).
 Όταν, πρώτα ο Θεός, ξαναβρεθούμε μαζί, θα σου εξηγήσω για να μάθεις τον λόγο.

Τούρκικη Λογοτεχνία. Μεχμέτ Φουάτ Κιοπρουλού

Ο Μεχμέτ Φουάτ Κιοπρουλού γεννήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου του 1890 στην Κωνσταντινούπολη  ήταν απόγονος της μεγάλης οθωμανικής οικογένειας των Κιοπρουλού, οι οποίοι κατείχαν τη θέση του Μεγάλου Βεζίρη  από το 1656-1703 στα χρόνια αυτά, ασκούσαν ουσιαστικά την εξουσία έναντι των  μετριοπαθών Σουλτάνων

Ο Μεχμέτ Φουάτ υπήρξε ένας από τους επιφανέστερους Τούρκους ιστορικούς. πνευματικός οδηγός του Τουρκισμού, υπήρξε ο πρώτος και ο κατεξοχήν Τούρκος ιστορικός ο οποίος συνέγραψε τουρκική εθνική ιστορία και επιχείρησε να συνδέσει οργανικά το τουρκικό κράτος με το οθωμανικό του παρελθόν. Είχε σημαντική προσφορά στην ανάπτυξη της επιστήμης της ιστορίας και της Γραμματολογίας στην Τουρκία για περίπου μισό αιώνα.

Υπήρξε καθηγητής του Πανεπιστημίου Ιστανμπούλ από το 1913 και από το 1939 του Πανεπιστημίου της Άγκυρας. Το 1943 παραιτείται από το πανεπιστήμιο και ασχολείται με την πολιτική. Το 1945 διεγράφη από το Ρ.Λ.Κ (Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα). Μαζί με τους Αντνάν Μεντερές, Τζελάλ Μπαγιάρ,  και Ρεφίκ Κοραλτάν. Το επόμενο έτος ίδρυσαν το Δημοκρατικό Κόμμα. Μετά τη νίκη του Δημοκρατικού Κόμματος στις εκλογές της 14 Μαΐου 1950 αναλαμβάνει χρέη υπουργού εξωτερικών. Τότε ως υπουργός εξωτερικών συνόδευσε τον Μεντερές στην  επίσκεψη του στην Αθήνα κατά τον Απρίλιο του 1952, όπου είχε σοβαρές συνεννοήσεις με την ελληνική κυβέρνηση επί κοινού αμυντικού δόγματος (οργάνωση κοινής άμυνας με συντονισμό κοινής πολιτικής) για την είσοδο αμφοτέρων των Χωρών στο ΝΑΤΟ. Τον Οκτώβριο του 1952 μετέβη πάλι με τον Μεντερές στο Λονδίνο, μετά από πρόσκληση της Αγγλικής Κυβέρνησης, για συνεννόηση σχετικά με την οργάνωση της άμυνας στη Μέση Ανατολή. Διετέλεσε υπουργός εξωτερικών από το 1950-1955 και από 1955-1956.

Πολυγραφότατος και αναγνωρισμένος συγγραφέας, με συνολικό έργο που υπερβαίνει τις 1300 μονογραφίες, δοκίμια, άρθρα σε επιστημονικά περιοδικά και στον Τύπο, επιμέλειες και άλλα γραπτά. Πέθανε στην Κωνσταντινούπολη στις 15 Νοεμβρίου του 1965 σε ηλικία 75 ετών.

Οι απαρχές της οθωμανικής αυτοκρατορίας Η μελέτη προβαίνει σε αναλυτική περιγραφή των κοινωνικών, των οικονομικών, των πολιτικών, των πολιτισμικών και των θρησκευτικών συνθηκών που επικρατούσαν στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολίας κατά το δέκατο τρίτο και το δέκατο τέταρτο αιώνα, την περίοδο δηλαδή κατά την οποία εμφανίζεται το μπεηλίκι του Οσμάν στην βορειοδυτική γωνία της Ανατολίας και, αφού επιβάλλεται των υπολοίπων τουρκμενικών ηγεμονιών, εξελίσσεται σε πανίσχυρη Οθωμανική Αυτοκατορία. Ο Κιοπρουλού υπερασπίζει την άποψη ότι το οθωμανικό κράτος -αντίθετα με τα όσα προβάλλονται στη σχετική δυτική βιβλιογραφία- δημιουργήθηκε στηριγμένο στο τουρκικό στοιχείο της Ανατολίας ενώ η συμμετοχή των εξισλαμισμένων χριστιανικών βυζαντινών στοιχείων στη διοικητική, στρατιωτική και πολιτισμική του ανάπτυξη υπήρξε περιθωριακή.

Η κατάκτηση του Βελιγραδίου και της Ρόδου από τον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή

Η κατάκτηση του Βελιγραδίου

Στις 29 Αυγούστου του 1521, ο Σουλεϊμάν ο Α' με τους 250.000 στρατιώτες του μπήκε νικητής στο Βελιγράδι, εγκαινιάζοντας μια νέα περίοδο στην οποία μετατρέπεται η Οθωμανική Αυτοκρατορίας σε μια παγκόσμια δύναμη. Το Βελιγράδι αποτέλεσε την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Αυτοκρατορίας και μοναδική εκτός της Κωνσταντινούπολης  της οποίας ο πληθυσμός ξεπερνούσε τις 100.000 κατοίκους. Με την κατάκτηση του Βελιγραδίου, ο δρόμος για την κεντρική Ευρώπη άνοιξε διάπλατα για τους Οθωμανούς.

Η κατάκτηση της Ρόδου

Στις 21 Ιανουαρίου του 1522. οι Οθωμανοί κατέκτησαν και το νησί της Ρόδου από τους Ιωαννίτες Ιππότες και κλειδί για τον έλεγχο της ανατολικής Μεσογείου. Κατά την περίοδο της Οθωμανικής κυριαρχίας, η Ρόδος έχασε τον διεθνή της χαρακτήρα. Η πόλη διατήρησε την κύρια οικονομική της λειτουργία ως αγορά αγροτικών προϊόντων για το εσωτερικό τμήμα του νησιού, καθώς και των τριγύρω μικρών νησιών.Μετά την εγκαθίδρυση της κυριαρχίας τους στο νησί, οι Οθωμανοί Τούρκοι επιδιόρθωσαν τα τείχη που είχαν υποστεί ζημιές και μεταρρύθμισαν τις μεγάλες κατοικίες σε ιδιωτικά ή δημόσια κτίρια.