To 2013 στη Τουρκία

Η απαγόρευση του φιλιού δεν πέρασε στην Τουρκία, παρά τις προσπάθειες...

Τα γεγονότα στο πάρκο Γκεζί, άλλαξαν ίσως την ροή για τη Τουρκία, περιμένουμε τα αποτελέσματα στο 2014...

Η δίκη για την υπόθεση Εργκένεκον απασχόλησε αρκετά τα μέσα...

Ο μεγάλος πρωταγωνιστής της Τουρκίας ήταν μακράν ο Ταγίπ Ερντογάν, ίσως η πιο αμφιλεγόμενη προσωπικότητα για το 2013 στον πλανήτη μας....

Αμέσως μετά τον Ερντογάν έρχεται ο τηλεοπτικός Σουλεΐμάν, μάλλον ο Ερντογάν πρέπει να σταματήσει να τον βλέπει διότι προσπαθεί να τον αντιγράψει...

Οι βαμμένες σκάλες έδωσαν χρώμα σε όλες τις πόλεις....

Άλλη μια ήττα για την Τουρκία, τα όνειρα για Ολυμπιακούς θα παραμείνουν όνειρα...

Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων, έγινε για πρώτη φορά στην Τουρκία, μεγάλη νικήτρια η Γαλλία, μεγάλη χαμένη η Τουρκία, σχολιάστηκαν αρνητικά οι άδειες κερκίδες.

Οι Μεσογειακοί Αγώνες του 2013, αρχικά την διοργάνωση τους είχε αναλάβει η Θεσσαλία, τελικά έγιναν στην Μερσίνη της Τουρκίας.

Πρόεδροι της Τουρκίας, μέρος 1, Mustafa Abdülhalik Renda

Εδώ και καιρό σκεφτόμουν να ασχοληθώ με τους Προέδρους και τους Πρωθυπουργούς της Τουρκίας, έτσι λοιπόν αποφάσισα να το ξεκινήσω. Η Τουρκία είχε συνολικά 11 Προέδρους (και 5 προσωρινούς) από το 1923 έως  σήμερα, από τον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ στο σημερινό Αμπντουλάχ Γκιουλ.

Θα ξεκινήσω από τον Mustafa Abdülhalik Renda, πρώτο προσωρινό Πρόεδρο, για μόλις μια μέρα  και μετά και θα αφήσω τον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ για το τέλος, διότι χρειάζεται περισσότερο χρόνο και χώρο για να ασχοληθούμε με τον Ατατούρκ.

O Mustafa Abdülhalik Renda,  γεννήθηκε στα Ιωάννινα. Από το 1902 ως το 1918, υπηρέτησε σε πολλές πόλεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ως κυβερνήτης επαρχίας και κυβερνήτη. Το 1918 εξορίστηκε στη Μάλτα για έξι μήνες. Μετά την επιστροφή του, διορίστηκε υφυπουργός στο Υπουργείο Οικονομίας και στο Υπουργείου Εσωτερικών. Έγινε κυβερνήτης του Ικονίου, στη συνέχεια διορίστηκε  Κυβερνήτης της Σμύρνης όταν οι τουρκικές δυνάμεις κατέλαβαν εκ νέου  την πόλη μετά την απόσυρση των ελληνικών στρατευμάτων. Έπαιξε σημαντικό ρόλο και κατά την διάρκεια των διώξεων των Αρμενίων από την επαρχίας Μπιτλίς, όπου ήταν κυβερνήτης.

Ήταν από τους σημαντικότερους συνεργάτες του Ατατούρκ. Από την 1 Μαρτίου του 1935 διορίστηκε επικεφαλής (πρόεδρος) της Τουρκικης Βουλής, με τον θάνατο του Ατατούρκ στις 10 Νοεμβρίου του 1938, ανέλαβε προσωρινός Πρόεδρος (είναι μέρος των καθηκόντων του επικεφαλή της Βουλής) μόλις για 1 μέρα και στις 11 Νοεμβρίου παρέδωσε στον Ισμέτ Ινονού,  ο Mustafa Abdülhalik Renda παρέμεινε στο αξίωμα του επικεφαλή της Βουλής μέχρι τον Αύγουστο του 1946.

Πέθανε την 1η Οκτωβρίου 1957 στο Erenköy, στην Κωνσταντινούπολη. Κηδεύτηκε στο νεκροταφείο Cebeci Asri  στην Άγκυρα.

 

ο τάφος του Mustafa Abdülhalik Renda στο νεκροταφείο Cebeci Asri

Μεχμέτ Ακίφ Ερσόι

Ο Μεχμέτ Ακίφ Ερσόι (Mehmet Âkif Ersoy) (محمد عاكف ارصوى) (Κωνσταντινούπολη, 20 Δεκεμβρίου 1873 - Κωνσταντινούπολη 27 Δεκεμβρίου 1936) ήταν Τούρκος ποιητής. Είναι ο συγγραφέας των στίχων του Τουρκικού Εθνικού Ύμνου Istiklâl Marsi, ο οποίος υιοθετήθηκε το 1921. Θεωρείται από τους Τούρκους ως ο "Εθνικός Ποιητής" τους. Ο πατέρας του ήταν νομομαθής. 

 Διδάχτηκε αραβικά, περσικά και γαλλικά και σπούδασε κτηνιατρική στο πανεπιστήμιο. Οι στίχοι ήταν αρχικά γραμμένοι ως ποίημα σε μία συλλογή των γραπτών του. Παραδόξως, ένα από τα πιο διάσημα έργα του, ένα βιβλίο με τον τίτλο Safahat, δεν ήταν ευρέως αναγνωσμένο ή δημοσιευμένομέχρι πρόσφατα.

Πιστεύεται επίσης πως έγραψε και έναν σχολιασμό του Κορανίου, τον οποίο έκαψε αργότερα όταν ανακάλυψε πως θα εκδιδόταν από την νέα κοσμική κυβέρνηση στα Τουρκικά αντί των πρωτότυπων Αραβικών, και θα χρησιμοποιούταν στην κοσμική εκπαίδευση. Άρχισε να ασχολείται με τη λογοτεχνία μετά την επανάσταση του 1908. Δίδαξε λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης και ταυτόχρονα απέκτησε την φήμη του κήρυκα της πανισλαμικής ενότητας. Το 1913 παραιτήθηκε από τη θέση του στη Γενική Διεύθυνση Κτηνιατρικών Υποθέσεων. Στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο εργάστηκε στην Τεσκιλατί Μαχσουσά (μυστική υπηρεσία), υπηρετώντας την ισλαμική προπαγάνδα.

Αν και αλβανικής 

καταγωγής και βαθιά θρησκευόμενος, θεωρείται εθνικιστής στην Τουρκία. Στην πραγματικότητα, η πίστη του βρισκόταν κάπου μεταξύ της τουρκικής και ισλαμικής ταυτότητας, και θεωρείται περίπου ως ο Ναμίκ Κεμάλ της εποχής του. Ήταν μέλος της πρώτης εθνοσυνέλευσης. Βαθιά αναστατωμένος από την έντονη κοσμική φύση που υιοθέτησε η δημοκρατία μετά την κατάργηση του σουλτανάτου το 1923, έφυγε από την Τουρκία το 1926 για το Κάιρο όπου δίδαξε τουρκικά στο πανεπιστήμιο του Καΐρου. Επέστρεψε μόλις λίγο πριν από το θάνατό του το 1936. Η κηδεία του έγινε στο Νεκροταφείο Edirnekapi στην Κωνσταντινούπολη.

 İstiklâl Marşı

Το İstiklâl marşı (Εμβατήριο της Ανεξαρτησίας) είναι ο εθνικός ύμνος της Τουρκίας, που υιοθετήθηκε επίσημα στις 12 Μαρτίου 1921.

Το ποίημα αποτελείται από δέκα στροφές και συνεγράφη από τον ποιητή Μεχμέτ Ακίφ Ερσόι, ενώ υιοθετήθηκε ως εθνικός ύμνος μετά από διαγωνισμό και ομόφωνη αποδοχή του από την Τουρκική Εθνοσυνέλευση. Η μουσική που συνόδευε τον εθνικό ύμνο μέχρι το 1930 ήταν σύνθεση του Ali Rıfat Çağatay, ενώ από τότε και στο εξής υιοθετήθηκε η μελοποίηση του Osman Zeki Üngör, διευθυντή της Προεδρικής Συμφωνικής Ορχήστρας. Από το 10στροφο ποίημα, ανακρούονται μόνο οι δυο πρώτες στροφές.

Το İstiklâl marşı αποτελεί και τον εθνικό ύμνο της μη αναγνωρισμένης από τη διεθνή κοινότητα Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου.

Στίχοι

Korkma, sönmez bu şafaklarda yüzen al sancak;

Sönmeden yurdumun üstünde tüten en son ocak.

O benim milletimin yıldızıdır parlayacak;

O benimdir, o benim milletimindir ancak.

Çatma, kurban olayım çehreni ey nazlı hilal!

Kahraman ırkıma bir gül! ne bu şiddet bu celal?

Sana olmaz dökülen kanlarımız sonra helal,

Hakkıdır, Hakk'a tapan, milletimin istiklal!

Ben ezelden beridir hür yaşadım, hür yaşarım.

Hangi çılgın bana zincir vuracakmış? Şaşarım;

Kükremiş sel gibiyim, bendimi çiğner aşarım;

Yırtarım dağları, enginlere sığmam, taşarım.

Garbın afakını sarmışsa çelik zırhlı duvar,

Benim iman dolu göğsüm gibi serhaddim var.

Ulusun, korkma! Nasıl böyle bir imanı boğar.

"Medeniyet!" dediğin tek dişi kalmış canavar?

Arkadaş! Yurduma alçakları uğratma sakın!

Siper et gövdeni, dursun bu hayasızca akın.

Doğacaktır sana vaadettiği günler Hakk'ın;

Kimbilir, belki yarın, belki yarından da yakın.

Bastığın yerleri "toprak" diyerek geçme, tanı!

Düşün, altında binlerce kefensiz yatanı.

Sen şehit oğlusun, incitme, yazıktır atanı;

Verme, dünyaları alsan da bu cennet vatanı.

Kim bu cennet vatanın uğruna olmaz ki feda?

Şüheda fışkıracak toprağı sıksan, şüheda!

Canı, cananı, bütün varımı alsın da Hüda,

Etmesin tek vatanımdan beni dünyada cüda.

Ruhumun senden, ilahi, şudur ancak emeli;

Değmesin mabedimin göğsüne na-mahrem eli!

Bu ezanlar ki şahadetleri dinin temeli,

Ebedi yurdumun üstünde benim inlemeli

O zaman vecd ile bin secde eder varsa taşım;

Her cerihamdan, ilahi, boşanıp kanlı yaşım,

Fışkırır ruh-i mücerret gibi yerden na'aşım;

O zaman yükselerek arşa değer belki başım!

Dalgalan sen de şafaklar gibi ey şanlı hilal;

Olsun artık dökülen kanlarımın hepsi helal!

Ebediyyen sana yok, ırkıma yok izmihlal.

Hakkıdır, hür yaşamış bayrağımın hürriyet;

Hakkıdır, Hakk'a tapan milletimin istiklal!

 

Μετάφραση στα Ελληνικά

Ποτέ μη φοβάσαι! Γιατί η κόκκινη σημαία που περήφανα κυματίζει κάθε χάραμα δε θα ξεθωριάσει ποτέ,

προτού καεί η τελευταία φλόγα που φουντώνει μες στο έθνος μου.

Γιατί είναι το αστέρι του έθνους μου και θα λάμπει για πάντα.

Είναι δικό μου κι ανήκει μονάχα στο γενναίο μου έθνος.

Μη σκυθρωπιάζεις, ω σεμνή ημισέληνε,

αλλά χαμογέλα απέναντι στην ηρωική γενιά μου! Προς τι ο θυμός κι η οργή;

Αλλιώς το αίμα μας, που χύσαμε για σένα, δε θα αξίζει.

Γιατί η ελευθερία είναι το απόλυτο δικαίωμα του θεοσεβούμενου έθνους μου.

Ήμουν ελεύθερος από την αρχή κι έτσι θα είμαι για πάντα.

Ποιος θα τολμήσει να με δέσει με αλυσίδες! Αψηφώ και μόνο την ιδέα.

Είμαι σαν μια ορμητική πλημμύρα, δυνατή κι ανεξάρτητη,

θα χωρίσω βουνά, θα προσπεράσω τα ουράνια κι ακόμα θα ξεχύνομαι!

Οι χώρες της Δύσης μπορεί να είναι οπλισμένες με ατσάλινα τείχη,

αλλά εγώ έχω σύνορα που φυλάσσονται από τα γενναία στήθη των πιστών.

Αναγνώρισε το εσωτερικό σου σθενος, φίλε μου! Και σκέψου πώς μπορεί να αφανιστεί αυτή η φλογερή πίστη

από αυτό το ρημαγμένο και ξεδοντιασμένο τέρας που λέγεται "πολιτισμός";

Φίλε μου! Μην αφήσεις την πατρίδα μου στα χέρια αχρείων ανθρώπων!

Βάλε το στήθος σου ασπίδα και το σώμα σου χαράκωμα! Σταμάτα αυτή την επαίσχυντη εφόρμηση!

Γιατί σύντομα θα 'ρθουν οι ευτυχείς ημέρες της θείας υπόσχεσης...

Ποιος ξέρει; Ίσως αύριο; Ίσως ακόμη πιο σύντομα!

Μη βλέπεις το χώμα που οργώνεις σαν σκέτη γη, αναγνώρισέ το!

Και σκέψου όσους χιλιάδες αναπαύονται χωρίς σάβανο κάτω απ' τα πόδια σου.

Είσαι ο ευγενής γιος ενός μάρτυρα, νιώσε ντροπή, μην πληγώνεις τον προπάτορά σου!

Ακόμα κι αν σου τάξουν τον κόσμο, μην παραδώσεις αυτό τον παράδεισο της πατρίδας σου.

Ποιος δε θα πέθαινε γι' αυτή την παραδεισένια γη;

Μάρτυρες θα ξεχύνονταν, αν ξέσκιζε ένας το χώμα! Μάρτυρες!

Ας μου έπαιρνε, αν ήθελε, ο Θεός, όσους αγαπώ κι ό,τι κατέχω,

αλλά ας μη μου στερούσε τη μια και μοναδική μου πατρίδα.

Ω δοξασμένε Θεέ, μόνη ευχή από την πονεμένη μου καρδιά είναι αυτή,

κανένα χέρι απίστου να μην αγγίξει ποτέ τους κόλπους των ιερών μου ναών.

Οι ύμνοι και τα καλέσματα του ιμάμη που ακούω είναι οι λίθοι της θρησκείας μου,

και μακάρι ο μελωδικός τους ήχος να ακούγεται δυνατά και μακριά στην αιώνια πατρίδα μου.

Γιατί μόνο τότε η πλάκα από το μνήμα μου θα πέφτει καταγής σε χίλιες μετάνοιες μες στην έκσταση,

και σταγόνες δάκρυα από πορφυρό αίμα θα κυλούν από κάθε μου πληγή,

και το άψυχο κορμί μου θα ξεχυθεί απ' τη γη σαν αιώνιο πνεύμα,

ίσως μόνο τότε γαλήνια θα ανέλθω και τελικά θα φτάσω στα ουράνια.

Κυμάτιζε λοιπόν σαν τον καθάριο ουρανό κάθε αυγής, ω ένδοξη ημισέληνε,

έτσι που να αξίζει τελικά κι η τελευταία ρανίδα του αίματός μας!

Ούτε εσύ ούτε η φυλή μου θα αφανιστεί ποτέ!

Γιατί η ελευθερία είναι το απόλυτο δικαίωμα της ανυπόταχτης σημαίας μου.

Γιατί η ελευθερία είναι το απόλυτο δικαίωμα του θεοσεβούμενου έθνους μου!

 

Άλλα έργα 

• Safahat, 1911;
• Suleymaniye Kürsüsünde, 1911;
• Hakkın Sesleri, 1912;
• Fatih Kürsüsünde, 1913;
• Hatıralar, 1917;
• Âsım, 1919;
• Gölgeler, 1933.

Η φρίκη της αστύνομίας στο ταξίμ όπως φαίνεται μέσα από τις κάμερες.

Χθες το βράδυ στο Ταξίμ η αστυνομία επιτέθηκε βίαια. στους πολίτες που βγήκαν για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στο σκάνδαλο της διαφθοράς και της δωροδοκίας. Αστυνομία κατά τη διάρκεια της επίθεσης  εκτός από σπρέι πιπεριού και κανόνια νερού χρησιμοποίησε και πλαστικές σφαίρες.

Κατά τη διάρκεια της επίθεσης από αφαίρες καουτσούκ στους πολίτες, στο διαδύκτιο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αναρτήθηκε ένα βίντεο, στο οποίο ένας αστυνομικός χρησιμοποιεί πλαστικές σφαίρες ενάντιον των πολιτών.

Εδώ το βίντεο:  http://www.youtube.com/watch?v=stjrHCREIgo

πίσω και πάλι...

πέρασε πολύ καιρός από το τελευταίο σημείο ζωής που έδωσα....ωστόσο έχοντας αφήσει την Πόλη, μου ήταν πολύ δύσκολο να γράψω. Τώρα, έχοντας εγκατασταθεί στη Ρόδο... επιστρέφω και ελπίζω να καταφέρω να επανορθώσω... μέχρι τα Χριστούγεννα θα έχουν γίνει και κάποιες αλλαγές στην δομή καθώς και στη θεματολογία...

άντε καλή επάνοδο να έχουμε...

Ρούμελι Χισάρ (Rumeli Hisar)

Το Ρούμελι Χισάρ (Rumeli Hisar) ή Κάστρο της Ρούμελης  βρίσκεται στο στενότερο σημείο του Βοσπόρου, επί της ευρωπαϊκής πλευράς της Κωνσταντινούπολης και ειδικότερα στην περιοχή Σαριγιέρ, κάτω από την περιοχή του παλαιού κολεγίου Ρόμπερτ (σήμερα Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου).

Χτίστηκε το 1452 από τον Σουλτάνο Μωάμεθ Β' τον Πορθητή. Χτίστηκε ακριβώς απέναντι από το Αναντολού Χισάρ, με σκοπό τον έλεγχο των στενών του Βοσπόρου και διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο  στην άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1454.

Η κατασκευή του κάστρου έγινε μέσα σε 4 μήνες,μετά την κατάκτηση δύο προγενέστερων βυζαντινών πύργων, οι οποίοι και επεκτάθηκαν, μεταξύ Απριλίου και Αυγούστου του 1452. Πιθανολογείται ότι τα σχέδια ανήκουν στον αρχιτέκτονα Muslihuddin Aga. Η διάταξη του κάστρου έχει τη μορφή ισοσκελούς τριγώνου. Τα εξωτερικά τείχη, πάχους άνω του ενός μέτρου, φθάνουν σε ύψος περίπου 15 μέτρων. Συνολικά υπάρχουν 15 πύργοι, σε μεγάλο, μεσαίο και μικρό μέγεθος καθώς και 5 πύλες.

 

Ξεχωρίζουν 3 μεγάλοι πύργοι, οι οποίοι έχουν πάρει τα ονόματα τους από τους Βεζίριδες του Σουλτάνου. Αυτοί είναι: ο πύργος του Ζαγανός Πασά στη πλευρά της θάλασσας, ο πύργος του Χαλίλ Πασά στα νοτιοδυτικά και ο πύργος του Σαριτζά Πασά στα βόρεια. Η έκτασή του υπολογίζεται πως φθάνει τα 250 μέτρα μήκος στη διεύθυνση βορρά-νότου, με πλάτος περίπου 50-100 μέτρα, ενώ ο υψηλότερος πύργος του, στο νότιο τμήμα του, φθάνει σε απόσταση 70 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας.

 

Το Ebulfeth Cami κατασκευάστηκε από τον Σουλτάνο στο σημείο που βρισκόταν μια Κινστέρνα (δεξαμενή), στο  κέντρο του κάστρου η οποία πιστεύεται  ότι προϋπήρχε από τα Βυζαντινά χρόνια.

η είσοδος της Κινστέρνας
 

 

Το Τζαμί καταστράφηκε από σεισμό το 1509. Ολόκληρο το κτήριο υπέστη σημαντικές ζημιές αλλά επισκευάστηκε αμέσως. Εξάλλου είναι γνωστό ότι το κτήριο ανακαινίσθηκε κατά την περίοδο του Σελίμ Γ' (1789-1807). Μετά την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης, λειτούργησε ως φυλακή και τελωνειακός σταθμός, ωστόσο σταδιακά εγκαταλείφθηκε. Μέχρι το 19ο αιώνα, διατήρησε τον ισχυρό μουσουλμανικό χαρακτήρα του με πολυάριθμα τεμένη αλλά και μοναστήρια δερβίσηδων. Στη θέση του αναπτύχθηκε χωριό που μάλλον αποτελούσε θερινό θέρετρο για μέλη της οθωμανικής άρχουσας τάξης.

 

Μια τρίτη αναστήλωση έγινε  κατά την περίοδο της δημοκρατίας, μεταξύ του 1953-1958. Οι οικίες του χωριού στο εσωτερικό του κάστρου κατεδαφίστηκαν και αποτελεί προσβάσιμο μουσειακό χώρο. Σε υπαίθριο θέατρο που διαμορφώθηκε στο εσωτερικό του διοργανώνονται σήμερα παραστάσεις κατά τη θερινή περίοδο, στα πλαίσια του Φεστιβάλ της Ιστανμπούλ. Ξεκίνησε να λειτουργεί ως μουσείο το 1961.

Στο κεντρικό χώρο του κάστρου υπάρχει μια ανοιχτή έκθεση με κανόνια των Οθωμανών της περιόδου του 17ου  έως τον 19ου αιώνα.  Στο κάστρο δεν υπάρχει κάποια κλειστή έκθεση.

 

 

 

 

 

 

Η τιμή του εισιτηρίου είναι μόλις 5 λίρες

 

 

η έκθεση με τα κανόνια

 

 

#περισσότερες φωτογραφίες υπάρχουν στη σελίδα στο facebook

 

Τούρκικη λογοτεχνία: Τζαν Γιουτζέλ

Ο Τζαν Γιουτζέλ (Can Yücel) (Κωνσταντινούπολη, 1926 - Ντάτσα (Μούγλα) 12 Αυγούστου 1999) ήταν ένας από τους πιο διακεκριμένους Τούρκους ποιητές του 20ού αιώνα. Γνωστός για την απλή και ειλικρινή (και μερικές φορές αγενή) γλώσσα των ποιημάτων του.

 

Ηταν γιος του πρώην Υπουργού Εθνικής Παιδείας και  Χασάν Αλί Γιουτζέλ, ο οποίος είναι γνωστός για τις μεταρρυθμίσεις του στο εκπαιδευτικό σύστημα και την ίδρυση των Ινστιτούτων Χωριού. Σπούδασε Λατινικά και Ελληνικά στα Πανεπιστήμια της Άγκυρας και του Κέημπριτζ και εργάστηκε ως μεταφραστής σε διάφορες πρεσβείες και στον Τουρκικό τομέα του BBC στο Λονδίνο. Μετά την επιστροφή του στην Τουρκία το 1958, αφού έκανε στρατιωτική θητεία στην Κορέα, εργάστηκε για λίγο ως ταξιδιωτικός ξεναγός στο Μπόντρουμ και έπειτα έζησε στην Κωνσταντινούπολη ως ελεύθερος μεταφραστής και ποιητής. Είχε δύο κόρες, την Γκιουζέλ και τη Σου και έναν γιο, τον Χασάν, από το γάμο του με την Γκιουλέρ Γιουτζέλ.

Στα τελευταία του χρόνια εγκαταστάθηκε στην απομονωμένη χερσόνησο Ντάτσα στη Μούγλα στην νοτιοδυτική Τουρκία. Πέθανε στη Ντάτσα το 1999, όπου και κηδεύτηκε.

Ο Τζαν Γιουτζέλ είναι γνωστός για τη συχνή χρήση αργκό και μερικές φορές αγοραίας γλώσσας στα ποιήματά του. Ωστόσο, οι κριτικοί του συμφωνούν επίσης πως η αποτελεσματικότητά του στη χρήση λέξεων με έναν απλό και κατανοητό τρόπο αξίζει εγκωμίων και εκτίμησης. Θεωρούσε πολύ σημαντική γι´αυτόν την οικογένειά του και οι αγαπημένοι του αναφέρονται σε πολλά ποιήματά του, όπως τα "Στην Μικρή μου Κόρη Σου", "Στην Γκιουζέλ", και "Αγαπούσα τον Πατέρα μου Πιο Πολύ στη Ζωή μου".

Ο Γιουτζέλ μετέφρασε επίσης έργα των Σαίξπηρ, Λόρκα και Μπρεχτ στα Τουρκικά.

 

Ο τάφος του στην Ντάτσα βανδαλίστηκε το 2011 μια μέρα πρίν τις εκδηλώσεις για τα 12 χρόνια από τον θάνατο του, οι δράστες δεν βρέθηκαν ποτε, ωστόσο λίγες μέρες πριν το βανδαλισμό το AKP είχε κατακρίνει τις εκδηλώσεις για τοθάνατο του Γιουτζέλ.

ο κατεστραμένος τάφος του Γιουτζέλ.






 

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Μερικά έργα του από το  Πέντε Τούρκοι Ποιητές CAN YUCEL, METIN ELOGLU, AHMED ARIF, EDIP CANSEVER, CEMAL SUREYA (μετάφραση: Άνθη Καρρά)

ΜΟΝΟ ΕΣΥ ΜΑΣ ΕΛΕΙΠΕΣ ΦΕΓΓΑΡΙ
Οι νέες γερμανικές χειροπέδες τους καρπούς μας μελάνιασαν,
Μετά το Καμάν χάλασε το καλοριφέρ του πούλμαν,
Πάει η ώρα οχτώ κι ούτε ένα τσάι μʼ ανθρακικό δεν ήπιαμε,
Πάνω στο σβέρκο μας επιλοχίας με αρχές
Μεταφορά στις φυλακές Αδάνω μέσω Νίγδης…
Μόνο εσύ μας έλειπες φεγγάρι
Στη θέα να στήσεις ένα ασημένιο χνούδι!
Ποιήματα ενός πολιτικού κρατούμενου (Bir Siyasinin Siirleri, 1974)
ΒΡΕ ΤΙ ΩΡΑΙΟ ΠΡΑΜΑ
Χτες βράδυ σβήσανε τα φώτα,
Παίζαμε σκάκι μαζεέψαμε τα πιόνια όπως όπως
Πλαγιάσαμε υποχρεωτικώς.
Σαν μάυρες γάτες τριγυρνούσαν στον κοιτώνα
Των κοιμισμένων φίλων οι ανάσες.
Ας τριγυρνουν λιγάκι!
Πάνω που χα και εγώ σαλπάρει για το σπίτι
Χωρίς σταλαματιά να πέφτειαπ το κουπί μου
Να τη πʼ ανάβει κείνη η λάμπα εκατό κηρίων!
Κατάδικος στα κάτεργαβαρκάδα μες στο Βόσπορο
Αμ δίκιο έχουν, βεβαίως δεν σʼ αφήνουν, να όμως…
Βρε τι ωραίο πράμα το στοτάδι!
Ποιήματα ενός πολιτικού κρατούμενου (Bir siyasinin siirleri, 1974)

ΕΠΙΓΕΙΑ ΑΓΑΘΑ
Δεν το αντέχουνε το γαλανό τα μάτια μου
Κι εσύ ακόμα ανθίζεις αζαλέα
Ας μου λειπε της ομορφιάς ο οίκτος
Πεθαίνω τι θα πει, τελειώνω συνεχώς
Δεν τηνε χόρτασα την αγάπη, δεν τη χόρτασα
Έτσι για να γενώ μια χαρουπιά στο Βόσπορο
Έφτασα ως τον πυρετό μʼ ελπίδα ωκεανό
Κι είδα πως η < <καρδιά μου>> είναι μύδι
Ρακί αν δεν έχει βρίσκω αμέσως κολόνια
Κοίτα έγινε νησί η αχαϊρευτη ντροπή
Φοβάμαι πως θα με ξανασκοτώσει απʼ αγάπη
Ο κόσμος που στον κόσμο αυτό με έφερε
Χρωματαρμονία(Rengahenk, 1982)
ΑΥΤΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ (OZTANITIM)
Εγώ είμαι ένας μύλος της αγάπης
Ποιήατα αλέθω σʼ ένα Λουνα Παρκ
Στριφογυρίζω στον αέρα με τα χέρια τα παιδιά
Και όταν σχολάσω όνειρο βλέπω τον Δον Κιχώτη.
Ανηφοριά στον ουρανό(Gokyokus, 1984)

Η θλιβερή ιστορία της Μπεριβάν

 

    Σύμφωνα με την παράδοση, που έφτασε από στόμα σε στόμα μέχρι τις μέρες μας, η 12χρονη Μπεριβάν, που ζούσε στο χωριό Κιρτζά, έχασε αρχικά τον πατέρα της και μετά τη μάνα της. Μετά το θάνατο των γονιών της, βρήκε καταφύγιο στο σπίτι του μεγαλύτερου αδελφού της. Όμως, από τις πιέσεις και την κακομεταχείριση που δεχόταν καθημερινά από τη γυναίκα του αδελφού της, κλείστηκε στον εαυτό της και άρχισε να αναζητεί καταφύγιο στο δάσος, κοντά στο χωριό. Εκεί, συνάντησε μια ελαφίνα στην οποία άρχισε να λέει τον πόνο της. Σιγά-σιγά δημιουργήθηκε ένας δεσμός ανάμεσα στην Μπεριβάν και την ελαφίνα, η οποία άφηνε το κοριτσάκι να την αγγίζει αρχικά και ύστερα να την αρμέγει.

    Οι συγχωριανοί της, που την έβλεπαν να γυρίζει κάθε βράδυ, μ’ ένα κουβαδάκι γάλα στο χέρι, έσπευσαν να βγάλουν συμπεράσματα και άρχισαν να διαδίδουν ότι η Μπεριβάν “πουλάει το κορμί της” σε βοσκούς για να πάρει γάλα. Τα κουτσομπολιά έφτασαν στ’ αυτιά του αδελφού της, ο οποίος, ένα πρωί, την ακολούθησε στο δάσος. Η μικρούλα έκατσε πάνω σε μια πέτρα και περίμενε την ελαφίνα. Ο αδελφός της, όμως, χωρίς να περιμένει να δει ποιον θα συναντούσε η Μπεριβάν, σήκωσε οργισμένος το όπλο του και την πυροβόλησε. Προτού ξεψυχήσει, η Μπεριβάν τού είπε: “Αδελφέ μου, χτύπησες την αδελφή σου. Θα πεθάνω. Όμως, αν κρυφτείς εκεί που βρίσκεσαι και περιμένεις λίγο, θα δεις με ποιον θα συναντιόμουν. Κι όταν θα με θυμάσαι, σε παρακαλώ, να μη με θυμάσαι για κάτι κακό”.

    Ο αδελφός της Μπεριβάν περίμενε κι ύστερα από λίγο είδε μια ελαφίνα. Το ζώο πλησίασε την Μπεριβάν και νομίζοντας ότι κοιμάται, προσπάθησε να την ξυπνήσει, αγγίζοντάς την με τα κέρατά της. Βλέποντας το αίμα να κυλά απ΄το κορμί της Μπεριβάν, η ελαφίνα άρχισε να κλαίει ώρες ολόκληρες, με σπαρακτικές κραυγές.

    Πλημμυρισμένος από τύψεις, ο αδελφός της Μπεριβάν γύρισε στο χωριό κι αφηγήθηκε αυτά που είδε. Από εκείνη την ημέρα και μετά, οι χωρικοί άρχισαν να φτιάχνουν, στη μνήμη της Μπεριβάν, πάνινες κούκλες, παραγεμισμένες με μαλλί από πρόβατα ή κατσίκια, τις οποίες έντυναν με παραδοσιακές φορεσιές.

Έτσι αγάπησα και εγώ την Πόλη...

Πολίτης δεν είμαι, η καταγωγή μου είναι από τα Σούρμενα και τη Σάντα του Πόντου. Παρόλα αυτά έχω μια  σημαντική σύνδεση με την Πόλη. Από μικρός αγάπησα την Πόλη χάρη σε αυτούς τους κυρίους, Α. Αγγελόπουλος, Α. Αθανασιάδης, Κ. Αναγνωστίδης, Μ. Βεντουρέλλης, Φ. Βυζάντιος (β πρόεδρος), Α. Δημητριάδης, Δ. Δημητριάδης, Ν. Ζουμπουλίδης, Μ. Θεοδοσιάδης, Θ. Ιωακειμόπουλος, Π. Καλπακτσόγλου, Θ. Καρτσαμπέκης, Δ. Κοεμτζόπουλος, Κ. Κοεμτζόπουλος, Π. Κοντόπουλος, Κ. Κρητικός, Μ. Κωνσταντινίδης, Π. Μαλέτσκας, Ι Νικολαίδης, Λ. Παπαδόπουλος, Φ. Σαμαντζόπουλος, Θ. Τσούλκας, Μ. Τσούλκας, Σ. Τριανταφυλλίδης, Τ. Τριανταφυλλίδης. Οι κύριοι αυτοί λοιπόν, με καταγωγή από την Πόλη, ίδρυσαν το πιο ιστορικό σωματείο της Βόρειας Ελλάδας, φυσικά μιλάμε για τον ΠΑΟΚ, τον Πανθεσσαλονίκειο Αθλητικό Όμιλο Κωνσαντινουπολιτών. 

Ετσι από μικρός ήρθα σε επαφή με την Πόλη, μέσω της "αρρώστιας" μου αγάπησα την Πόλη. Όταν εγκαταστάθηκα στην Πόλη, μια από τις πρώτες μου πράξεις ήταν να επισκεφθώ τον Αθλητικό Σύλλογο του Πέρα (το σωματείο από όπου προέρχονταν τα ιδρυτικά μέλη του ΠΑΟΚ), να δω από κοντά το κτήριο και τους ανθρώπους κυρίως που συνεχίζουν να παλεύουν με την σκληρή πραγματικότητα της σημερινής Τουρκίας και όχι μόνο, με σκοπό τη συνέχιση της λειτουργίας του συλλόγου.

Αντικειμενικός δεν μπορώ να είμαι στο θέμα αυτό, δυστυχώς κάθε φορά που πάω να γράψω για αυτό το θέμα με πιάνει ρίγος... Κάθε φορά που ανοίγω την πόρτα για να μπω στα γραφεία του συλλόγου, τα πόδια μου τρέμουν, η καρδιά μου τρεμοπαίζει και η σκέψη μου ταξιδεύει. 

Παραπάνω δεν μπορώ να γράψω, γιατί ήδη το ομαδικό ΠΑΟΚΤΣΙΔΙΚΟ συναίσθημα με έχει οδηγήσει σε άλλο κόσμο...

Για αυτό το λόγο, θα σας παραπέμψω στο φίλο Θοδωρή και στο http://tixamperiaapothnpolh.blogspot.com/2013/03/blog-post_11.html που έχει γράψει ένα φανταστικό κείμενο για τον ιστορικό σύλλογο.

Θα κλείσω, ζητώντας συγνώμη για το οπαδικό περισσότερο παρά ιστορικό κείμενο, είχα ανάγκη να γράψω για το πως αγάπησα και εγώ την Πόλη. 

και ένα βίντεο από την μοναδική επίσκεψη του ΠΑΟΚ στην Πόλη

Ανακοίνωση του turkeyhistory.blogspot.com

Όταν ξεκίνησα να γράφω το μπλόγκ, από τα πρώτα πράγματα που έκανα,ήταν να ψάξω για άλλους σαν και εμένα,που να γράφουν για την Τουρκία. Βέβαια δεν βρήκα κάτι ακριβώς πάνω σε αυτό το αντικείμενο, παρ'όλα αυτά βρήκα αρκετά μπλόγκ για την Κωνσταντινούπολη. Τα περισσότερα από αυτά ήταν και είναι ανενεργά, ωστόσο βρήκα και κάποια άλλα ενεργά και αρκετά ενδιαφέροντα.

Την περασμένη Τρίτη είχα την ευκαιρία να περάσω στην Ασιατική πλευρά της Πόλης και να πάω στο όμορφο και διαφορετικό Μποστάντζι. Εκεί συνάντησα δυο bloggers της Πόλης τον Θοδωρή του  tixamperiaapothnpolh.blogspot.com/ και την Ισμήνη από το perpatoperpatomestinpoli.blogspot.com/.

Δυο πολύ ενδιαφέροντα άτομα με δυο φανταστικά μπλόγκ, κάποιοι μπορεί να τα γνωρίζετε ήδη, άλλοι θα τα μάθετε τώρα. Πραγματικά αξίζει να αφιερώσετε λίγο χρόνο για να δείτε λίγο τα δυο αυτά μπλόγκ. Εγώ παραπάνω δεν θα πω, από εδώ και πέρα η απόφαση δική σας.

Λοιπόν και αφού έκανα και διαφήμιση, ας επιστρέψω στο θέμα. Τα παιδιά ξεκίνησαν μια πολύ αξιέπαινη προσπάθεια, να δημιουργήσουν μια ένωση Ελλήνων μπλόγκερ της Πόλης. Από σήμερα  στην ένωση αυτή θα συμμετέχει και το turkeyhistory.

Άντε και καλή αρχή...

Γέφυρα του Βοσπόρου

Από την αρχαιότητα ακόμα υπήρχε η ιδέα κατασκευής μιας γέφυρας που θα ένωνε τις δυο ακτές του Βοσπόρου. Μια πρώτη προσωρινή γέφυρα κατασκευάστηκε από τον Πέρση Δαρείο Α', με σκοπό την μεταφορά των στρατευμάτων του. 

Η ιδέα της κατασκευής μιας μόνιμης γέφυρας ανήκει στον Σουλτάνο Αμπντούλ Χαμίτ το 1900,  κάτι το οποίο δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.

Γέφυρα του Βοσπόρου

Τελικά το 1957, η ιδέα αυτή ξεκινά να υλοποιείται, με απόφαση του 13ου Τούρκου Πρωθυπουργού, Αντνάν Μεντερές, ξεκινά η σχεδίαση της 1ης γέφυρας του Βοσπόρου από τους Άγγλους σχεδιαστές Sir Gilbert Roberts και William Brown. Το δομικό σχεδιασμό ανέλαβε η εταιρία  Freeman Fox & Partners, με την οποία το Τούρκικο κράτος υπέγραψε συμβόλαιο το 1968. Το Φεβρουάριο του 1970 ξεκίνησε η κατασκευή της γέφυρας από την τούρκικη κατασκευαστική εταιρία  Enka Construction & Industry Co.,την Αγγλική   Cleveland Bridge & Engineering Company και την Γερμανική  Hochtief AG. Για την κατασκευή εργάστηκαν συνολικά 35  μηχανικοί και 400 εργάτες, η γέφυρα ολοκληρώθηκε στις 30 Οκτωβρίου του 1973 και εγκαινιάστηκε από τον Πρόεδρο Φαχρί Κορουτούρκ και τον Πρωθυπουργό Ναϊμ Ταλού. Το κόστος ανήλθε στα 200 εκατομμύρια δολάρια.

Η γέφυρα ενώνει το Ορτακόι στην ευρωπαϊκή πλευρά με το Μπεηλέρμπεη στην ασιατική και είναι για οδική χρήση. Είναι μια κρεμαστή γέφυρα με κεντρικό άνοιγμα 1.074 μέτρα και συνολικό μήκος 1.510 μέτρα. Το κατάστρωμα της γέφυρας είναι 64 μέτρα πάνω από το νερό.

Η γέφυρα σήμερα αποτελεί την 21η μεγαλύτερη κρεμαστή γέφυρα στον κόσμο.

'

Σελιμιγιέ Τζαμί

Για ακόμη μια φορά θα ασχοληθώ με ένα έργο του αρχιτέκτονα Σινάν, γνωστός ως Μιμάρ Σινάν. 'Όπως έχω αναφέρει σε προηγούμενα κείμενα μου έτσι και σε αυτό, ότι ο Σινάν ήταν ο σημαντικότερος αρχιτέκτονας της Οθωμανικής περιόδου, έζησε σε μια εποχή ιδιαίτερης ακμής της Αυτοκρατορίας  και συνέβαλε τα μέγιστα στην ακμή της Οθωμανικής τέχνης.  Ήταν ο αρχιτέκτονας 3 Σουλτάνων, του Σουλεϊμάν Α', Σελίμ Β' και Μουράτ Γ'.  Πέθανε σε ηλικία 99 χρονών (1489-1588). Ο τάφος του βρίσκεται στο Σουλεϊμάνιγιε.

 

Αυτή τη φορά δεν θα ασχοληθώ με κάποιο έργο του στην Πόλη, αλλά με το Σελιμιγιέ Τζαμί στην Ανδριανούπολη. Το οποίο έχει χαρακτηριστεί ως το σημαντικότερο και ομορφότερο έργο του Σινάν. Το τζαμί κατασκευάστηκε από το 1569 και ολοκληρώθηκε το 1579, την περίοδο του Σουλτάνου Σελίμ Β'. 

Το τζαμί αυτό, αποτελεί την χαρακτηριστικότερη απόδοση του Οθωμανικού "κουλιγιέ". Το κουλιγιέ όπως είχα αναφέρει και στο κείμενο για το Γενί τζαμί στην Πόλη (http://turkeyhistory.blogspot.gr/2013/03/yeni-cami.html) ήταν ένα κτιριακό σύμπλεγμα, στου οποίου το κέντρο υπήρχε το τέμενος και στο εξωτερικό χώρο υπήρχαν μεντρεσέδες, κουζίνες, φούρνοι, χαμάμ, ντουρουσσίφα  και άλλα κτίριαme με σκοπό την ανάπτυξη της κοινωνίας.

Το Σελιμιγιέ περιλαμβάνει  μεντρεσέδες (Ισλαμικά σχολεία), ένα σκεπαστό παζάρι, ένα κτήριο με ρολόι, εξωτερικό κήπο και μια βιβλιοθήκη.

Το τζαμί, σήμερα αποτελεί μνημείο παγκόσμια πολιτιστικής κληρονομιάς της Ουνέσκο.

Τούρκικη Λογοτεχνία. Ναζίμ Χικμέτ, μέρος 1.

Ο Ναζίμ Χικμέτ, ένας από τους σημαντικότερους Τουρκους κομμουνιστές ποιητές, γεννήθηκε το 1902 στην τότε Οθωμανική Θεσσαλονίκη. Ο πατέρας του ήταν διοικητής της Οθωμανικής αυοκρατορίας, για τον λόγο αυτό και ο Χικμέτ τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε αλλάζοντας αρκετούς τόπους κατοικίας, όπως αναφέρι και ο ίδιος στην αυτοβιογραφία του.

Τα έργα του μεταφράστηκαν σε αρκετές γλώσσες. Στα ελληνικά τη μεάφραση την έκανε ο Γιάννης Ρίτσος. Κάποια από αυτά μελοποιήθηκαν από τον Μάνο Λοϊζο.

Ένα από αυτά τα ποιήματα είναι και το "Για τη ζωή".
Για τη ζωή
Ἡ ζωὴ δὲν εἶναι παῖξε-γέλασε
Πρέπει νὰ τήνε πάρεις σοβαρά,
Ὅπως, νὰ ποῦμε, κάνει ὁ σκίουρος,
Δίχως ἀπ᾿ ὄξω ἢ ἀπὸ πέρα νὰ προσμένεις τίποτα.
Δὲ θά ῾χεις ἄλλο πάρεξ μονάχα νὰ ζεῖς.
Ἡ ζωὴ δὲν εἶναι παῖξε-γέλασε
Πρέπει νὰ τήνε πάρεις σοβαρὰ
Τόσο μὰ τόσο σοβαρὰ
Ποὺ ἔτσι, νὰ ποῦμε, ἀκουμπισμένος σ᾿ ἕναν τοῖχο
μὲ τὰ χέρια σου δεμένα
Ἢ μέσα στ᾿ ἀργαστήρι
Μὲ λευκὴ μπλούζα καὶ μεγάλα ματογυάλια
Θὲ νὰ πεθάνεις, γιὰ νὰ ζήσουνε οἱ ἄνθρωποι,
Οἱ ἄνθρωποι ποὺ ποτὲ δὲ θά ῾χεις δεῖ τὸ πρόσωπό τους
καὶ θὰ πεθάνεις ξέροντας καλὰ
Πὼς τίποτα πιὸ ὡραῖο, πὼς τίποτα πιὸ ἀληθινὸ
ἀπ᾿ τὴ ζωὴ δὲν εἶναι.
Πρέπει νὰ τηνε πάρεις σοβαρὰ
Τόσο μὰ τόσο σοβαρὰ
Ποὺ θὰ φυτέυεις, σὰ νὰ ποῦμε,
ἐλιὲς ἀκόμα στὰ ἑβδομῆντα σου
Ὄχι καθόλου γιὰ νὰ μείνουν στὰ παιδιά σου
Μὰ ἔτσι γιατὶ τὸ θάνατο δὲ θὰ τόνε πιστεύεις
Ὅσο κι ἂν τὸν φοβᾶσαι
Μὰ ἔτσι γιατί ἡ ζωὴ θὲ νὰ βαραίνει
πιότερο στὴ ζυγαριά.

Usudar, φωτογραφικό υλικό.